ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب (٩): پاک کردن ادرار و پرهیز از آن

۱۱۲- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ بقَالَ: مَرَّ رَسُولُ اللَّهِ ص عَلَى قَبْرَيْنِ، فَقَالَ:«أَمَا إِنَّهُمَا لَيُعَذَّبَانِ، وَمَا يُعَذَّبَانِ فِي كَبِيرٍ، أَمَّا أَحَدُهُمَا فَكَانَ يَمْشِي بِالنَّمِيمَةِ، وَأَمَّا الآخَرُ فَكَانَ لاَ يَسْتَتِرُ مِنْ بَوْلِهِ»؛ قَالَ: فَدَعَا بِعَسِيبٍ رَطْبٍ، فَشَقَّهُ بِاثْنَيْنِ، ثُمَّ غَرَسَ عَلَى هَذَا وَاحِدًا وَعَلَى هَذَا وَاحِدًا ثُمَّ قَالَ: «لَعَلَّهُ أَنْ يُخَفَّفُ عَنْهُمَا مَا لَمْ يَيْبَسَا». (م/۲٩۲)

ترجمه: ابن عباس بمی‌گوید: رسول الله ص که از کنار دو قبر، عبور می‌کرد، فرمود: «این دو نفر، عذاب داده می‌شوند اما نه بخاطر گناه بزرگی؛ یکی از آنان، سخن چینی می‌نمود. و دیگری، از ادرار خود، پرهیز نمی‏کرد». راوی می‌گوید: آنگاه، رسول اکرم ص شاخه‌ی ‏ترِ درختی خواست؛ آن را دو قسمت کرد و هر قسمت آنرا روی یکی از آن دو قبر، گذاشت و فرمود: «امید است تا زمانی که این دو شاخه، خشک نشده است، الله متعال عذاب آنان را تخفیف دهد».