باب(۱۵۰): جمع کردن و بستن موهای سر در نماز
۳۴٩- عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عَبَّاسٍ ب: أَنَّهُ رَأَى عَبْدَ اللَّهِ بْنَ الْحَارِثِ يُصَلِّي وَرَأْسُهُ مَعْقُوصٌ مِنْ وَرَائِهِ، فَقَامَ فَجَعَلَ يَحُلُّهُ، فَلَمَّا انْصَرَفَ أَقْبَلَ إِلَى ابْنِ عَبَّاسٍ بفَقَالَ: مَا لَكَ وَرَأْسِي؟ فَقَالَ: إِنِّي سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يَقُولُ: «إِنَّمَا مَثَلُ هَذَا مَثَلُ الَّذِي يُصَلِّي وَهُوَ مَكْتُوفٌ». (م/۴٩۲)
ترجمه: از عبدالله بن عباس بروایت است که ایشان، عبد الله بن حارث را دید که نماز می‌خواند در حالی که موهایش پشت سرش بسته شده‌اند؛ پس از جایش برخاست و شروع به باز کردن موهای او نمود. هنگامی‌که عبد الله بن حارث نمازش را به پایان رساند، رو به ابن عباس کرد و گفت: تو با سرم چکار داری؟ ابن عباس گفت: من شنیدم که رسول الله ص فرمود: «چنین شخصی مانند نمازگزاری است که دست‌هایش را به شانه‌هایش بسته باشند».