ترجمه صحیح مسلم - جلد اول

باب(۱۳۱): اعتدال در نماز و کامل خواندن آن

۳۲۸- عَنِ الْبَرَاءِ بْنِ عَازِبٍ س قَالَ: رَمَقْتُ الصَّلاَةَ مَعَ مُحَمَّدٍ ص فَوَجَدْتُ قِيَامَهُ، فَرَكْعَتَهُ، فَاعْتِدَالَهُ بَعْدَ رُكُوعِهِ، فَسَجْدَتَهُ، فَجَلْسَتَهُ بَيْنَ السَّجْدَتَيْنِ، فَسَجْدَتَهُ، فَجَلْسَتَهُ مَا بَيْنَ التَّسْلِيمِ وَالإنْصِرَافِ، قَرِيبًا مِنَ السَّوَاءِ. (م/۴٧۱)

ترجمه: براء بن عازب س می‌گوید: نماز محمد ص را زیر نظر گرفتم؛ پس متوجه شدم که قیام، رکوع، اعتدال بعد از رکوع، سجده، نشستن میان دو سجده، سجده‌ی‌ دوم و نشستن میان سلام گفتن و رفتن رسول الله ص همه (از نظر مدت زمان) تقریباً با هم مساوی است.

شرح: در روایات دیگر آمده است که سایر اعمال با یکدیگر مساوی بودند اما قیام و تشهد، طولانی‌تر بودند و اکثر اوقات، چنین بوده است؛ البته بعضی وقتها هم رسول الله ص طبق حدیث بالا، نماز می‌خواندند.

۳۲٩- عَنْ أَنَسٍ س قَالَ: إِنِّي لاَ آلُو أَنْ أُصَلِّيَ بِكُمْ كَمَا رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص يُصَلِّي بِنَا، قَالَ: فَكَانَ أَنَسٌ يَصْنَعُ شَيْئًا لاَ أَرَاكُمْ تَصْنَعُونَهُ، كَانَ إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ انْتَصَبَ قَائِمًا حَتَّى يَقُولَ الْقَائِلُ قَدْ نَسِيَ، وَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ السَّجْدَةِ مَكَثَ حَتَّى يَقُولَ الْقَائِلُ قَدْ نَسِيَ. (م/۴٧۲)

ترجمه: انس س می‌گوید: تمام تلاشم را بکار می‌گیرم تا همان نمازی را برای شما بخوانم که رسول ص برای ما می‌خواند.

راوی از انس می‌گوید: انس س کاری را انجام می‌داد که من نمی‌بینم شما انجام دهید؛ او هنگامی‌که سرش را از رکوع بلند می‌نمود، آنقدر راست می‌ایستاد (و به سجده نمی‌رفت) که مردم فکر می‌کردند سجده را فراموش کرده است. همچنین هنگامی‌که سرش را از سجده، بلند می‌کرد، آنقدر مکث می‌نمود که مردم فکر می‌کردند (سجده‌ی بعدی را) فراموش کرده است.