باب(۶۱): نهی از ساختن مسجد بر قبرها
۲۵۶- عَنْ عَائِشَةَ ل: أَنَّ أُمَّ حَبِيبَةَ وَأُمَّ سَلَمَةَ بذَكَرَتَا كَنِيسَةً رَأَيْنَهَا بِالْحَبَشَةِ فِيهَا تَصَاوِيرُ لِرَسُولِ اللَّهِ ص، فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: «إِنَّ أُولَئِكِ إِذَا كَانَ فِيهِمُ الرَّجُلُ الصَّالِحُ فَمَاتَ بَنَوْا عَلَى قَبْرِهِ مَسْجِدًا، وَصَوَّرُوا فِيهِ تِلْكِ الصُّوَرَ أُولَئِكِ شِرَارُ الْخَلْقِ عِنْدَ اللَّهِ يَوْمَ الْقِيَامَةِ». (م/۵۲۸)
ترجمه: عایشه ل می‌گوید: ام حبیبه و ام سلمه ببرای رسول الله ص از کلیسایی که در زمان هجرت به حبشه، آنرا دیده بودند و مملو از عکس و تصویر بود، سخن گفتند. رسول الله ص فرمود: «آنها کسانی هستنند که هرگاه، فرد نیکوکاری از آنان، فوت می‌کرد، بر قبرش، مسجدی بنا می‌کردند و در آن، تصاویر و تمثالهای آن شخص را نقاشی می‌کردند. روز قیامت، این افراد، بدترین مخلوقات، نزد الله خواهند بود».