باب(۱۵): اشاره با انگشت در اثنای سخنرانی
۴۱۴- عَنْ حُصَيْنٍ، عَنْ عُمَارَةَ بْنِ رُؤَيْبَةَ قَالَ: رَأَى بِشْرَ بْنَ مَرْوَانَ عَلَى الْمِنْبَرِ رَافِعًا يَدَيْهِ، فَقَالَ: قَبَّحَ اللَّهُ هَاتَيْنِ الْيَدَيْنِ، لَقَدْ رَأَيْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص مَا يَزِيدُ عَلَى أَنْ يَقُولَ بِيَدِهِ هَكَذَا وَأَشَارَ بِإِصْبَعِهِ الْمُسَبِّحَةِ. (م/۸٧۴)
ترجمه: حصین می‌گوید: هنگامی‌که عماره بن رویبه س بشر بن مروان را دید که بالای منبر دست‌هایش را بلند کرده است، گفت: الله این دو دست را زشت و نامبارک گرداند؛ رسول الله ص را دیدم که بجز این ـ اشاره با انگشت سبابه ـ کار دیگری انجام نداد.
شرح: راوی می‌خواهد بگوید که بلند کردن دست‌ها بالای منبر، جایز نیست؛ زیرا رسول الله ص چنین کاری انجام نداده است؛ البته فقط در دعای استسقاء به ثبوت رسیده است که رسول الله ص دست‌های مبارکش را طوری بلند کردند که سفیدی زیر بغل ایشان مشاهده گردید؛ لذا بلند کردن دست‌ها در دعای استسقاء اشکالی ندارد؛ بلکه سنت است. والله اعلم