فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد سوم

۱۴- باب: الصَّدَقَةِ فِیمَا اسْتَطَاعَ
باب [۱۴]: صدقه دادن به اندازۀ که قدرت دارد

٧۲۵- وَفیِ روایة: لاَ تُوعِي فَيُوعِيَ اللَّهُ عَلَيْكِ، ارْضَخِي مَا اسْتَطَعْتِ [رواه الخاری: ۱۴۳۴].

٧۲۵- و در روایتی[فرمودند]: «[مال را خیلی] حفاظت و نگهداری مکن، زیرا خداوند[مال را] از تو نگه می‌دارد، و اندک چیزی که می‌توانی خیرات بده» [۲٧].

[۲٧] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث وحدیث قبلی آنکه: ۱) خلاصۀ آنچه که دراین دو حدیث به روایت اسماءلاز پیامبر خدا جآمده است این است که اگر کسی از ترس آنکه خیرات دادن و به طریق اولی زکات دادن، سبب کم شدن مالش می‌گردد، و به این سبب از خیرات دادن و زکات دادن خود داری می‌کند، باید بداند، که به طریق دیگری به نقصان مال مواجه گردیده، و خداوند متعال برکت مالش را از بین می‌برد. ۲) کسی که مالی دارد، اگر در آن زکاتی واجب شده است، زکات مال خود را به طور کامل اداء نماید، و علاوه بر آن تا جایی که برایش ممکن است از فقراء و مساکین و در ماندگان دست گیری نماید، صلۀ رحم را بجا بیاورد، و در کار‌های خیر همکاری داشته باشد. ۳) در هر باری که از پولش چیزی صدقه می‌دهد، و یا برای خود و اهل فامیل خود مصرف می‌کند، نباید آن‌ها را حساب کند، زیرا این کار سبب خود داری‌اش از مصرف کردن مال در راه خیر از یک طرف، و سبب پریشان خاطری برایش از طرف دیگر می‌شود.