فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد سوم

۲- باب: مَنْ قَال إِنَّ صَاحِبَ المَاءِ أَحَقُّ بِالمَاءِ حَتَّى یَرْوَى
باب [۲]: کسی که گفته است صاحب آب تا وقتی که سیراب شود به آب مستحق‌تر است

۱٠٩٠- عَنْ أَبِي هُرَيْرَةَ س: أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ جقَالَ: «لاَ يُمْنَعُ فَضْلُ المَاءِ لِيُمْنَعَ بِهِ الكَلَأُ» [رواه البخاری: ۲۳۵۳].

۱٠٩٠- از ابو هریرهسروایت است که پیامبر خدا جفرمودند: «آبی که از اندازۀ ضرورت زیادتر باشد، نباید سبب ممانعت از چراندن علف زار شود».

۱٠٩۱- وَ عَنهُ في روایة : أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ جقَالَ: «لاَ تَمْنَعُوا فَضْلَ المَاءِ لِتَمْنَعُوا بِهِ فَضْلَ الكَلَإِ» [رواه البخاری: ۲۳۵۴].

۱٠٩۱- و از [ابو هریرهس]در روایت دیگری آمده است که: پیامبر خدا جفرمودند: «آب زیادی خود را از دیگران دریغ نکنید، تا به این طریق سبب ممانعت از چراندن زیادی علف زاران شوید» [۴۶۶].

[۴۶۶] از احکام و سمائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) معنی این دو حدیث شریف این است که: اگر چراگاهی بود که در نزدیک آن، کسی چاه و یا چشمۀ آبی داشت، و آب چاه و یا چشمه از ضرورت خودش بیشتر بود، و مردم بدون وجود آب نمی‌توانستند از آن چراگاه برای مواشی خود استفاده نمایند، نباید صاحب آب، آبی را که از وی زیاد است، از مردم دریغ نماید، زیرا در این صورت گویا مردم را از آن چراگاه منع کرده است. ۲) بنا به قول اکثر علماء این نهی برای تنزیه است، نه برای تحریم. ۳) تا وقتی که صاحب آب، به آب ضرورت داشته باشد، از دیگران به آن آب مستحق‌تر است.