فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد سوم

۴۴- باب: مَا جَاءَ فِي السَّعْيِ بَیْنَ الصَّفَا وَالمَرْوَةِ
باب [۴۴]: آنچه که در مورد سعی بین صفا و مروه آمده است

۸۲۶- عَنِ ابْنِ عُمَرَ بقَالَ: كَانَ رَسُولُ اللَّهِ جإِذَا طَافَ الطَّوَافَ الأَوَّلَ خَبَّ ثَلاَثًا وَمَشَى أَرْبَعًا، وَكَانَ يَسْعَى بَطْنَ المَسِيلِ إِذَا طَافَ بَيْنَ الصَّفَا وَالمَرْوَةِ [رواه البخاری: ۱۶۴۴].

۸۲۶- از ابن عمربروایت است که گفت: پیامبر خدا جوقتی که طواف اول را انجام می‌داند، در سه شوط اول آن (رَمل) می‌کردند، و چهال شوط دیگر را به طور عادی طواف می‌نمودند، و در هنگام سعی بین صفا و مروه، از داخل مسیل [یعنی: جای جریان سیل] سعی می‌کردند [۱۶۱].

[۱۶۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) مسیلی که ابن عمرباز آن نام می‌برد، فعلاً وجود ندارد، و اکنون بین صفا و مروه به شکل مناسبی سنگ‌کاری شده است. ۲) سعی بین صفا و مروه مانند طواف، هفت شوط است، ولی باید دانست که رفتن از صفا به مروه یک شوط، و آمدن از مروه به صفا یک شوط دیگر محسوب می‌گردد، به این اساس سعی از صفا شروع شده و به مروه ختم می‌گردد، به طوری که در مجموع چهار بار از صفا به مروه، و سه بار از مروه به صفا سعی صورت می‌گیرد.