۲۵- باب: لَمْ یَعِبْ أَصْحَابُ النَّبِيِّ جبَعْضُهُمْ بَعْضاً فِي الصَّوْمِ وَالإِفْطَارِ
باب [۲۵]: صحابه پیامبر خدا جروزه خوردن و روزه گرفتن را بر یکدیگر عیب نمی‌گفتند
٩۴۸- عَنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ سقَالَ: «كُنَّا نُسَافِرُ مَعَ النَّبِيِّ جفَلَمْ يَعِبِ الصَّائِمُ عَلَى المُفْطِرِ، وَلاَ المُفْطِرُ عَلَى الصَّائِمِ» [رواه البخاری: ۱٩۴۸].
٩۴۸- از انس بن مالکسروایت است که گفت: با پیامبر خدا جسفر می‌کردیم، روزه گیر بر روزه خوار، و روزه خوار بر روزه گیر عیب نمی‌گرفت [۳٠٠].
[۳٠٠] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: گرچه در این حدیث ذکری از اینکه کار در روزۀ نفلی بود، و یا در روزۀ رمضان، ولی سیاق حدیث نبوی شریف اشاره به این دارد که در روزۀ رمضان بوده است، زیرا گرفتن و نگرفتن روزۀ نفلی به طبیعت حال جواز دارد و مباح است، و لازم به بیان نیست، و علاوه بر آن در صحیح مسلم آمده است که کسی از انس راجع به روزۀ رمضان در سفر پرسان کرد، گفت: به همراه پیامبر خدا جدر رمضان سفر می‌کردیم، نه روزه‌دار بر روزه خوار عیب می‌گرفت و نه روزه خوار بر روزه دار، و این دلیل صریحی است که در سفر روزه گرفتن و روزه خوردن در رمضان، جواز دارد، ولی اگر روزه گرفتن سبب مشقت شود، روزه خوردن بهتر بلکه سنت است، در صحیح مسلم از ابو سعیدسدر حدیث طویلی روایت است که گفت: پیامبر خدا جفرمودند که: «شما فردا صبح با دشمن مواجه می‌شوید، و روزه خوردن شما را قوی‌تر می‌سازد، لذا روزه را بخورید»، و چون به این کار امر کردند، روزه را خوردیم.