۲۳- «باب»
باب [۲۳]
٩۴۶- عَنْ أَبِي الدَّرْدَاءِ س، قَالَ: «خَرَجْنَا مَعَ النَّبِيِّ جفِي بَعْضِ أَسْفَارِهِ فِي يَوْمٍ حَارٍّ حَتَّى يَضَعَ الرَّجُلُ يَدَهُ عَلَى رَأْسِهِ مِنْ شِدَّةِ الحَرِّ، وَمَا فِينَا صَائِمٌ إِلَّا مَا كَانَ مِنَ النَّبِيِّ ج، وَابْنِ رَوَاحَةَ» [رواه البخاری: ۱٩۴۵].
٩۴۶- از ابو درداءسروایت است که گفت: در یکی از سفرها در روز بسیار گرمی که انسان از شدت گرمی دستش را بر روی سرش می‌گذاشت، با پیامبر خدا جهمسفر شدیم، هیچ کس از ما به جز پیامبر خدا جو ابن رواحه روزه نداشتیم [۲٩۸].
[۲٩۸] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) از سفرهای پیامبر خدا جدو سفر در رمضان واقع گردیده بود، یکی سفر غزوۀ بدر، و دیگری سفر فتح مکه، و مراد از سفری که در این حدیث آمده است، سفر غزوۀ بدر است، نه سفر فتح مکه، زیرا ابن رواحهستنها در این سفر با پیامبر خدا جهمراه بود، و در غزوۀ مؤته که پیش از فتح مکه است، به شهادت رسید. ۲) از این حدیث نیز چنین دانسته می‌شود که روزه گرفتن و روزه خوردن هردو برای مسافر جواز دارد، و اختلافی که هست در افضلیت آن است، بعضی از علماء روزه گرفتن را بهتر می‌دانند، و بعضی از علماء روزه نگرفتن را، ولی اگر روزه گرفتن سبب زحمت برای خود شخص و یا اشخاص همراه وی شود، روزه خوردن برای مسافر بهتر از روزه گرفتن وی است، و اگر چنین زحمت و مشقتی وجود نداشته باشد، روزه گرفتن بهتر است، و الله تعالی اعلم بالصواب.