۶- باب: إِثْمِ مَنْ کَادَ أَهْلَ المَدِینَةِ
باب [۶]: گناه کسی که مردم مدینه را فریب می‌دهد
٩۱٠- عَن سَعْدٍ س، قَالَ: سَمِعْتُ النَّبِيَّ ج، يَقُولُ: «لاَ يَكِيدُ أَهْلَ المَدِينَةِ أَحَدٌ، إِلَّا انْمَاعَ كَمَا يَنْمَاعُ المِلْحُ فِي المَاءِ» [رواه البخاری: ۱۸٧٧].
٩۱٠- از سعد [بن ابی وقاص]س روایت است که گفت: از پیامبر خدا جشنیدم که می‌فرمودند:
«کسی نیست که مردم مدینه را فریب دهد، مگر آنکه چنان ذوب می‌شود، که نمک در آب ذوب می‌شود» [۲۶۱].
[۲۶۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: بعضی از علماء می‌کویند: گرچه فریب و فریب کاری کار نا شایست و خلاف شرعی است، و در هروقت و در هرجا ممنوع است، لیکن وعید که در این حدیث آمده است، خاص به زمان نبوت است، ولی اکثر علماء براین نظر‌اند که این حکم عام است، و همۀ عصور را شامل می‌شود، چنان‌چه کسانی که در زمان بنی امیه با مردم مدینه به جنگ و ستیز بر خاسته و به آن‌ها ظلم و ستم کردند، به زودی از بین رفته و هلاک شدند، به طور مثال، مسلم بن عقبه بعد از آنکه از مدینه بر گشت، به هلاکت رسید، و بعد از وی یزید بن معاوی که او را فرستاده بود، نیز به سر نوشت وی دچار شد.