۲٠- باب: الحِجَامَةِ وَالقَيءِ لِلصَّائِمِ
باب [۲٠]: حکم حجامت وقیء برای شخص روزه‌دار
٩۴۲- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب: «أَنَّ النَّبِيَّ جاحْتَجَمَ وَهُوَ مُحْرِمٌ، وَاحْتَجَمَ وَهُوَ صَائِمٌ» [رواه البخاری: ۱٩۳۸].
٩۴۲- از ابن عباسبروایت است که پیامبر خدا جدر حالی که احرام داشتند، حجامت نمودند، و در حالی که روزه داشتند، حجامت نمودند [۲٩۴].
[۲٩۴] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) این حدیث دلالت بر این دارد که حجامت کردن برای شخص روزه‌دار جواز دارد، و سبب کراهت و یا فساد روزه‌اش نمی‌گردد. ۲) در احادیث دیگری به روایت از شداد بن اوس آمده است که پیامبر خدا جشخصی روزه داری را دیدند که خود را حجامت می‌کند، فرمودند: «روزۀ حجامت گر و روزۀ حجامت شده از بین رفت»، ولی علماء می‌گویند که حدیث ابن عباس ناسخ حدیث شداد بن اوس است، زیرا قصۀ شداد بن اوس در فتح مکه، و قصۀ ابن عباس در حجة الوداع است، و واضح است که در قوت تعارض، نص متاخر نص متقدم را نسخ می‌کند، و عدۀ دیگری از علماء می‌گویند که حدیث شداد بن اوس در مورد دو شخصی بود که هنگام حجامت کردن غیبت می‌کردند، از این جهت پیامبر خدا جفرمودند که روزۀ آن‌ها از بین رفت، و معنایش این است که: «ثواب روزۀ آن‌ها از بین رفت».