۳- باب: حُسْنِ الْقَضَاءِ
باب [۳]: ادای شایستۀ قرض
۱۱٠۴- عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ ب، قَالَ: أَتَيْتُ النَّبِيَّ جوَهُوَ فِي المَسْجِدِ - قَالَ مِسْعَرٌ: أُرَاهُ قَالَ: ضُحًى - فَقَالَ: «صَلِّ رَكْعَتَيْنِ»، وَكَانَ لِي عَلَيْهِ دَيْنٌ، فَقَضَانِي وَزَادَنِي [رواه البخاری: ۲۳٩۴].
۱۱٠۴- از جابر بن عبداللهبروایت است که گفت: هنگام چاشت در حالی که پیامبر خدا جدر مسجد بودند، نزدشان آمدم.
گفتند: «دو رکعت نماز بخوان»، و از من بر ذمۀشان قرضی بود، قرض مرا دادند، و چیزی هم بر آن افزودند [۴۸۲].
[۴۸۲] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: اگر قرضدار در وقت ادای قرض، برای قرض دهنده بیشتر از طلبش می‌دهد، در صورتی که این چیز صراحتا و یا ضمنا در وقت قرض دادن شرط نشده باشد، باکی ندارد، بلکه کارنیک و پسندیده‌ای است.