۲- باب: إِذَا وَجَدَ تَمْرَةً فِي الطَّریِقِ
باب [۲]: اگر خرمایی را در راه یافت
۱۱۱۲- عَن أَبَي هُرَيْرَةَ سعَنِ النَّبِيُّ جقَالَ: «إِنِّي لأنقَلِبُ إِلَي أَهلِي فَأَجِدُ التَّمرَةَ عَلَي فِرَاشِي فَأَرفَعُهَا لآحَلَهَا ثَمَّ أَخشَي أَنْ تَكُونَ الصَّدَقَةِ فَأُلقِیهَا» [رواه البخاری: ۲۴۳۲].
۱۱۱۲- از ابو هریرهساز پیامبرخدا جروایت است که فرمودند:
«گاهی به نزد خانواده‌ام می‌روم، و می‌بینم که خرمایی بر روی بسترم افتاده است، آن را برمی‌دارم که بخورم، و چون می‌ترسم که مبادا از خرمای صدقه باشد، آن را دور می‌اندازم» [۴٩۱].
[۴٩۱] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) اشیای کم قیمت و بی اهمیت در حکم (لقطه) که سراغ دادن یکسال باشد، داخل نمی‌گردد. ۲) اگر کسی بگوید که: پیامبر خدا جخرمای صدقه را به خانۀ خود نمی‌آوردند پس این گفتۀشان که: «مبادا از خرمای صدقه باشد» چه معنی دارد؟ در جواب گفته‌اند که: پیامبر خدا جخرماهای صدقه را در مسجد توزیع می‌کردند، و چون احتمال این وجود داشت که خرمای از آن خرماها به لباس‌شان چسپیده و بر روی بسترشان افتاده باشد، از روی احتیاط از خوردن آن خود داری می‌نمودند، و خودشان فرموده بودند: «دع ما یریبك إلی ما لا یریبك».