۳۶- باب: حَقِّ الجِسْمِ فِي الصَّوْمِ
باب [۳۶]: حق جسم در روزه گرفتن
٩۶۲- وَقَالَ في هذِهِ الرِّوایِة: فَكَانَ عَبْدُ اللَّهِ يَقُولُ بَعْدَ مَا كَبِرَ: يَا لَيْتَنِي قَبِلْتُ رُخْصَةَ النَّبِيِّ ج[رواه البخاری: ۱٩٧۵].
٩۶۲- و در این روایت عبدالله بن عمروبگفت: هنگامی که عبدالله به پیری رسید [و از عبادت کردن عاجز شد] می‌گفت: ای کاش رخصت پیامبر خدا جرا قبول می‌کردم [۳۱۶].
[۳۱۶] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) تمام اوامر و تو جیهات شارع حکیم دارای حکمت است، ولو آنکه انسان نتواند آن را درک نماید. ۲) انسان باید از عبادت نفلی همان اندازه را انجام دهد که به صحتش ضرر نرساند. ۳) انسان اگر اشتباه می‌کند، و بعد از آن راه حق و صواب برایش آشکار می‌شود، باید از لجاجت خود داری نموده، و از حق پیروی نماید.