۳٩- باب: الکَلاَمِ فِي الطَّوَافِ
باب [۳٩]: سخن زدن در هنگام طواف
۸۱٩- عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ ب: أَنَّ النَّبِيَّ جمَرَّ وَهُوَ يَطُوفُ بِالكَعْبَةِ بِإِنْسَانٍ رَبَطَ يَدَهُ إِلَى إِنْسَانٍ بِسَيْرٍ - أَوْ بِخَيْطٍ أَوْ بِشَيْءٍ غَيْرِ ذَلِكَ -، فَقَطَعَهُ النَّبِيُّ جبِيَدِهِ، ثُمَّ قَالَ: «قُدْهُ بِيَدِهِ» [رواه البخاری: ۱۶۲٠].
۸۱٩- از ابن عباسبروایت است که پیامبر خدا جدر حالی که طواف می‌کردند بر شخصی گذشته که دست خود را با تسمۀ چرمی و یا نخی و یا چیزی دیگری به شخص دیگری بسته است.
پیامبر خدا جآن نخ را کندند و فرمودند: «دستش را بگیر و او را با خود طواف بده» [۱۵۴].
[۱۵۴] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: سخن زدن در هنگام طواف کردن جواز دارد، ولی بهتر ترک آن است، مگر اینکه در کار خیر مانند امر به معروف و نهی از منکر، و فتوی دادن و امثال این‌ها باشد، در ترمذی از پیامبر خدا جروایت است که فرمودند: «طواف کردن به خان مانند نماز خواندن است، و فرقی که هست این است که در وقت طواف سخن زده می‌توانید، ولی کسی که سخن می‌زند، جز به کارخیر سخن نزند».