فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد سوم

۲- باب: لاَ یَدْخُلُ البَیْتَ إِلاَّ لِحاجَةٍ
باب [۲]: معتکف نباید بدون حاجت به خانه برود

٩٧٩- وَعَنهَا لقَالَتْ: وَإِنْ كَانَ رَسُولُ اللَّهِ ج«لَيُدْخِلُ عَلَيَّ رَأْسَهُ وَهُوَ فِي المَسْجِدِ، فَأُرَجِّلُهُ، وَكَانَ لاَ يَدْخُلُ البَيْتَ إِلَّا لِحَاجَةٍ إِذَا كَانَ مُعْتَكِفًا» [رواه البخاری: ۲٠۲٩].

٩٧٩- از عائشهلروایت است که گفت: پیامبر خدا جسر خود را در حالی که در مسجد بودند به طرف من می‌آوردند و من سرشان را شانه می‌زدم، و در هنگام اعتکاف بدون ضرورت به خانه نمی‌آمدند [۳۳۶].

[۳۳۶] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: به اتفاق علماء معتکف می‌تواند جهت قضای حاجب از مسجد خارج گردد، ولی در غیر قضای حاجت بین علماء اختلاف است، بعضی از علماء خارج شدن معتکف از مسجد را به غرض عیادت مریض، مشایعت از جنازه، و امثال این‌ها اجازه داده‌اند، ولی در نزد احناف هیچ کدام از این کارها جواز ندارد. در (بدائع الصنائع) آمده است: «جز جهت قضای حاجت، بیرون شدن برای معتکف در شب و روز حرام است، پس نباید غرض خوردن و یا آشامیدن، و یا خواب شدن، و یا عیادت مریض، و یا نماز جنازۀ از مسجد بیرون شود، و اگر بیرون شد، اعتکافش فاسد می‌شود، خواه این بیرون شدنش از روی قصد باشد و خواه از روی فراموشی.