۶۶- باب: لاَ یُعْطِي الجَزَّارَ مِنَ الهَديِ شَیْئاً
باب [۶۶]: برای سلاخ نباید از (هدی) چیزی بدهد
۸۴۸- عَنْ عَلِيٍّ س، قَالَ: أَمَرَنِي النَّبِيُّ ج«أَنْ أَقُومَ عَلَى البُدْنِ، وَلاَ أُعْطِيَ عَلَيْهَا شَيْئًا فِي جِزَارَتِهَا» [رواه البخاری: ۱٧۱۶].
۸۴۸- از علیسروایت است که گفت: پیامبر خدا جمرا امر کردند تا بر نحر شتران بایستم، و از سلاخی آن‌ها [یعنی: از گشتن و پوست کردن آن‌ها] از خود آن‌ها چیزی ندهم [۱٩٠].
[۱٩٠] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه ۱) مراد از شترانی که علیساز آن‌ها یاد می‌کند، شتران هدی است که پیامبر خدا جدر حجة الوداع تقدیم نمودند، و عدد آن‌ها طوری که قبلاً یاد آور شدیم یکصد شتر بود، که شصت و سه شتر را خود پیامبر خدا جو سی و هفت شتر باقی مانده را علیسنحر کرد. ۲) مزد سلاخ را از گوشت و یا پوست (هدی) و قربانی نباید داد. ۳) اگر مزد سلاخ از مال دیگری داده شده باشد، از دادن گوشت (هدی) و قربانی برای وی باکی نیست. فروختن پوست و جل (هدی) بناء به قول اکثر علماء جواز ندارد.