۲٩- باب: إِذَا أَفْطَرَ فِي رَمَضَانَ ثُمَّ طَلَعَتِ الشَّمْسُ
باب [۲٩]: اگر در رمضان افطار کرد، و بعد از آن آفتاب برآمد
٩۵۳- عَنْ أَسْمَاءَ بِنْتِ أَبِي بَكْرٍ الصِّدِّيقِ ب، قَالَتْ: «أَفْطَرْنَا عَلَى عَهْدِ النَّبِيِّ جيَوْمَ غَيْمٍ، ثُمَّ طَلَعَتِ الشَّمْسُ» [رواه البخاری: ۱٩۵٩].
٩۵۳- از اسماء بنت ابی بکربروایت است که گفت: در زمان پیامبر خدا جدر روز ابر آلودی افطار کردیم، بعد از آن آفتاب بر آمد [۳٠۵].
[۳٠۵] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: ۱) در تتمۀ این حدیث در بخاری آمده است که: «برای آن‌ها امر شد که این روز را قصاء بیاورند». ۲) اگر کسی به گمان اینکه آفتاب غروب کرده است، افطار کرد، و بعد از آن آفتاب نمایان شد، در نزد جمهور علماء باید باقی ماندۀ آن روز را روزه بگیرد، و عوض آن یک روز قضاء بیاورد، ولی کفارۀ بر وی نیست، و بعضی از علماء و از آن جمله مجاهد و عطاء و عروه بن زبیر رحمهم الله می‌گویند: چنین شخصی به منزلۀ کسی است که روزه را فراموش کرده است، بنابراین قضائی بر وی نیست. ۳) با قیاس بر افطار، علمائ گفته‌اند: اگر کسی به گمان اینکه شب هنوز باقی است، سحری کرد، و بعد از آن معلوم شد که صبح طلوع کرده است، باید آن روز را روزه بگیرد، و عوض آن یک روز قضاء بیاورد.