فیض الباری شرح مختصر صحیح البخاری- جلد سوم

٧۶- باب: النُّزُولِ بِذِي طُویً قَبْلَ أَنْ یَدْخُلَ مَکَّةَ وَالنُّزُولِ بِالبَطحَاءِ الَّتِي بِذِي الحُلَیْفَةِ إِذَا رَجَعَ مِنْ مَکَّةَ
باب [٧۶]: منزل نمودن به (ذی طُوی) پیش از داخل شدن به مکه، و منزل نمودند در دشت (ذو الحلیفَه) در وقت برگشتن از مکه

۸۶۲- عَنْ ابْنِ عُمَرَ ب: «أَنَّهُ كَانَ إِذَا أَقْبَلَ بَاتَ بِذِي طُوًى حَتَّى إِذَا أَصْبَحَ دَخَلَ، وَإِذَا نَفَرَ مَرَّ بِذِي طُوًى، وَبَاتَ بِهَا حَتَّى يُصْبِحَ» وَكَانَ يَذْكُرُ أَنَّ النَّبِيَّ جكَانَ يَفْعَلُ ذَلِكَ [رواه البخاری: ۱٧۶٩].

۸۶۲- از ابن عمربروایت است که وی هنگامی که [از مدینه] به طرف مکه می‌آمد، شب را به (ذی طُوی) منزل می‌کرد، چون صبح می‌شد داخل مکۀ مکرمه می‌گردید.

و چون از (منی) می‌آمد به (ذی طُوی) می‌آمد، و شب را تا صبح در آن‌جا منزل می‌کرد، و می‌گفت: پیامبر خدا جچنین می‌کردند [۲٠۳].

[۲٠۳] از احکام و مسائل متعلق به این حدیث آنکه: شب تیر کردن به (ذی طوی) هنگام آمدن از مدینه به مکه، و یا هنگام آمدن از (منی) به مکه، به اتفاق علماء از مناسک حج نیست، ولی اگر کسی به نیت پیروی از پیامبر خدا جدر آن‌جا شب تیر می‌کند، برایش ثواب است، ولی از ترک آن بر وی چیزی لازم نمی‌گردد، و گرچه چنین جایی فعلاً به حالتی که شخص بتواند به اختیار خود در آن‌جا منزل گزیند، وجود ندارد.