۲۴- باب: زَکَاةِ الإِبْلِ
باب [۲۴]: زکات شتر
٧۳۵- عَنْ أَبِي سَعِيدٍ الخُدْرِيِّ س، أَنَّ أَعْرَابِيًّا سَأَلَ رَسُولَ اللَّهِ جعَنِ الهِجْرَةِ، فَقَالَ: «وَيْحَكَ، إِنَّ شَأْنَهَا شَدِيدٌ، فَهَلْ لَكَ مِنْ إِبِلٍ تُؤَدِّي صَدَقَتَهَا؟» قَالَ: نَعَمْ، قَالَ: «فَاعْمَلْ مِنْ وَرَاءِ البِحَارِ، فَإِنَّ اللَّهَ لَنْ يَتِرَكَ مِنْ عَمَلِكَ شَيْئًا» [رواه الخاری: ۱۴۲۵].
٧۳۵- از ابو سعید خدریسروایت است که شخص بادیه نشینی از پیامبر خدا جدر مورد حکم هجرت پرسید.
فرمودند: «وای برتو! کار هجرت مشکل است، و آیا شتری را که زکات آن را بدهی در اختیار داری»؟
گفت: بلی!
فرمودند: «برو و در آن طرف دریاها عملی را انجام بده، خداوند از علمت چیزی را ضایع نمی‌سازد» [۳۸].
[۳۸] یعنی: در صورتی که زکات مال خود را اداء کرده باشی، مهم نیست که در کجا سکونت می‌نمائی، زیرا خداوند از آنچه که انجام می‌دهی مطلع است ولو آنکه خانه‌ات در ماوراء بحار باشد، و هجرت کرده باشی و یا هجرت نکرده باشی.