باب ۳۳: پیغمبر جدستور فرمود که بر خواندن قرآن مواظبت شود، و مکروه است کسى بگوید فلان آیت را فراموش نموده‌ام ولى جایز است که بگوید فلان آیه را از یادم بردند
۴۵۱- حدیث: «عَائِشَةَ، قَالَتْ: سَمِعَ النَّبِیُّ جقَارِئًا یَقْرَأُ مِنَ اللَّیْلِ فِی الْمَسْجِدِ، فَقَالَ: یَرْحَمُهُ اللهُ لَقَدْ أَذْكَرَنِی كَذَا وَكَذَا، آیَةً أَسْقَطْتُهَا مِنْ سُورَةِ كَذَا وَكَذَا» [۴۹۳].
یعنی: «عایشه گوید: پیغمبر جصداى یک نفر را که شب در مسجد قرآن مى‌خواند شنید، و فرمود: خداوند او را مورد لطف خود قرار دهد چون فلان آیه و فلان آیه را در فلان سوره و فلان سوره از یادم رفته بودند به یاد آوردم».
۴۵۲- حدیث: «ابْنِ عُمَرَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج، قَالَ: إِنَّمَا مَثَلُ صَاحِبِ الْقُرْآنِ كَمَثَلِ صَاحِبِ الإِبِلِ الْمُعَقَّلَةِ، إِنْ عَاهَدَ عَلَیْهَا أَمْسَكَهَا، وَإِنْ أَطْلَقَهَا ذَهَبَتْ» [۴۹۴].
یعنی: «ابن عمر گوید: پیغمبر جفرمود: کسى که قرآن را در حفظ دارد مانند کسى است که زانوهاى شترش را بسته باشد اگر از آن مواظبت کند شترش در جاى خود باقى مى‌ماند و اگر آن را آزاد کند فرار مى‌کند و از دستش خارج مى‌گردد». (پس لازم است بر قرائت قرآن مواظبت کنیم تا آن را از یاد نبریم).
۴۵۳- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍ قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ ج: بِئْسَ مَا لأَحَدِهِمْ أَنْ یَقُولَ نَسِیتُ آیَةَ كَیْتَ وَكَیْتَ، بَلْ نُسِّیَ؛ وَاسْتَذْكِرُوا الْقُرْآنَ، فَإِنَّهُ أَشَدُّ تَفَصِّیًا مِنْ صُدُورِ الرِّجَالِ مِنَ النَّعَمِ» [۴۹۵].
یعنی: «عبدالله بن مسعود گوید: پیغمبر جفرمود: این حرف خیلى بدى است که انسان بگوید: فلان آیه و فلان آیه را فراموش نموده‌ام (چون نشانه آن است که در اثر بى‌توجهى به خواندن قرآن، از یادش رفته است) بلکه باید بگوید: خداوند مرا دچار فراموشى آن نموده است (و من عمدآ در این کار دخالتى نداشته‌ام) پیغمبر جفرمود: قرآن را بسیار بخوانید چون قرآن در سینه مردان زودتر از شترى که در دست صاحبش است فرار مى‌نماید».
۴۵۴- حدیث: «أَبِی مُوسى، عَنِ النَّبِیِّ ج، قَالَ: تَعَاهَدُوا الْقُرْآنَ، فَوَالَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ لَهُوَ أَشَدُّ تَفَصِّیًا مِنَ الإِبِلِ فِی عُقُلِهَا» [۴۹۶].
یعنی: «ابوموسى گوید: پیغمبر جفرمود: بر خواندن قرآن مواظبت کنید قسم به کسى که جان من در اختیار اوست قرآن (در سینه‌ها) زودتر از شترى که دست‌هایش با ریسمان بسته شده است، فرار مى‌نماید».
[۴۹۳]- أخرجه البخاری فی: ۶۶ كتاب فضائل القرآن: ۲۷ باب من لم یر بأسا أن یقول سورة البقرة وسورة كذا وكذا. [۴۹۴]- أخرجه البخاری فی: ۶۶ كتاب فضائل القرآن: ۲۳ باب استذكار القرآن وتعاهده. [۴۹۵]- أخرجه البخاری فی: ۶۶ كتاب فضائل القرآن: ۲۳ باب استذكار القرآن وتعاهده. [۴۹۶]- أخرجه البخاری فی: ۶۶ كتاب فضائل القرآن: ۲۳ باب استذكار القرآن وتعاهده.