باب کم شدن إیمان به وسیله گناه و نبودن إیمان کامل در گناهکار
۳۶- حدیث: « أَبی هُرَیْرَةَ أَنَّ النَّبِیَّ جقَالَ: لا یَزْنِی الزَّانِی حِینَ یَزْنی وَهُوَ مُؤْمِنٌ، وَلا یَشْرَبُ الْخَمْرَ حِینَ یَشْرَبُهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ، وَلا یَسْرِقُ السَّارِقُ حِینَ یَسْرِقُ وَهُوَ مُؤْمِنٌ. وزَادَ فی رِوایَةٍ وَلا یَنْتَهِبُ نُهْبَةً ذَاتَ شَرَفٍ یَرْفَعُ النَّاسُ إِلَیْهِ أَبْصارَهُمْ فِیها حِینَ یَنْتَهِبُها وَهُوَ مُؤْمِنٌ» [۳۹].
یعنی: «ابوهریره گوید: پیغمبر جفرمود: کسى که مرتکب زنا مى‌شود اگر به هنگام ارتکاب زنا ایمان مى‌داشت مرتکب زنا نمى‌شد، و کسى که شراب مى‌نوشد اگر به هنگام نوشیدن آن ایمان داشته باشد، شراب نمى‌نوشد، و دزد به هنگام دزدى کردن چنانچه ایمان داشته باشد اقدام به دزدى نمى‌نماید، و در بعضى روایات آمده: کسى که مال باارزشى را که مورد توجّه مردم است با ظلم و غصب و غارت بگیرد اگر به هنگام غارت ایمان داشته باشد، دست به غارت نمى‌زند».
(این حدیث شریف نشان مى‌دهد ایمان کامل آن است که شخص مؤمن را از کارهاى نامشروع باز دارد و او را به انجام واجبات وادار نماید، و کسانى که تنها به استناد اینکه در محیط و خانواده‌اى اسلامى به وجود آمده‌اند و شناسنامه‌اى اسلامى دارند خود را مسلمان مى‌دانند و ادّعاى ایمان مى‌کنند ولى از انجام واجبات دورى مى‌کنند، و ایمانشان آنان را از فساد و رذایل باز نمى‌دارد، نباید فریب ادّعا را بخورند بلکه باید بدانند ایمان واقعى که انسان را مستوجب کرم و رحمت الهى قرار مى‌دهد مجموعه‌اى است از تصدیق به قلب و اقرار به زبان و انجام واجبات و کارهاى نیک و پرهیز از کارهاى بد، و هیچکس با گفتن: من عالمم، و یا من قهرمانم، عالم و قهرمان نخواهد شد، بلکه لازم است در میدان عمل آن را ثابت کند).
[۳۹]- أخرجه البخاری فی: ۷۴ كتاب الأشربة: ۱ باب قول الله تعالى: ﴿يَٰٓأَيُّهَا ٱلَّذِينَ ءَامَنُوٓاْ إِنَّمَا ٱلۡخَمۡرُ وَٱلۡمَيۡسِرُ وَٱلۡأَنصَابُ وَٱلۡأَزۡلَٰمُ رِجۡسٞ مِّنۡ عَمَلِ ٱلشَّيۡطَٰنِ﴾[المائدة: ۹۰].