باب ۱۶: خواندن تشهّد در نماز
۲۲۶- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍ، قَالَ: كُنَّا إِذَا صَلَّیْنَا مَعَ النَّبِیِّ جقُلْنَا السَّلاَمُ عَلَى اللهِ قَبْلَ عِبَادِهِ، السَّلاَمُ عَلَى جِبْرِیلَ، السَّلاَمُ عَلَى مِیكَائِیلَ، السَّلاَمُ عَلَى فُلاَنٍ؛ فَلَمَّا انْصَرَفَ النَّبِیُّ جأَقْبَلَ عَلَیْنَا بِوَجْهِهِ، فَقَالَ: إِنَّ اللهَ هَوَ السَّلاَمُ، فَإِذَا جَلَسَ أَحَدُكُمْ فِی الصَّلاَةِ فَلْیَقُلِ التَّحِیَّاتُ للهِ وَالصَّلَوَاتُ وَالطَّیِّبَاتُ، السَّلاَمُ عَلَیْكَ أَیُّهَا النَّبِیُّ وَرَحْمَةُ اللهِ وَبَرَكَاتُهُ، السَّلاَمُ عَلَیْنَا وَعَلَى عِبَادِ اللهِ الصَّالِحِینَ؛ فَإِنَّهُ إِذَا قَالَ ذَلِكَ أَصَابَ كُلَّ عَبْدٍ صَالِحٍ فی السَّمَاءِ والأَرْضِ؛ أَشْهَدُ أَنْ لاَ إِلهَ إِلاَّ اللهُ وَأَشْهَدُ أَنَّ مُحَمَّدًا عَبْدُهُ وَرَسُولُهُ، ثُمَّ یَتَخَیَّرُ بَعْدُ مِنَ الْكَلاَم مَا شَاءَ» [۲۵۸].
یعنی: «عبدالله بن مسعود گوید: ما به امامت پیغمبر جنماز خواندیم و گفتیم: سلام بر خدا قبل از بندگانش، سلام بر جبرئیل، سلام بر میکائیل و سلام بر فلان، وقتى که پیغمبر جاز نمازش فارغ شد رو به ما کرد و گفت: یکى از اسماء الله سلام است (یعنى سالم از هر نقص و عیب و شریک و نظیرى مى‌باشد) شما وقتى براى تشهّد در نماز مى‌نشینید باید بگویید: همه درود، و خیر و برکت‌ها و پاکی‌ها سـزاوار ذات الله مى‌باشد و درود و رحمت و برکت خدا بر شما اى رسول خدا، و درود بر ما و بندگان صالح و درستکار خدا، وقتى که نمازگزار نام بندگان صالح را ذکر کرد ثواب آن به تمام بندگان درستکار خدا در زمین و آسمان مى‌رسد، بعداً باید بگوید: اعتراف مى‌کنم که هیچ کسى سزاوار پرستش نیست جز ذات الله و اعتراف مى‌کنم که محمّد بنده و فرستاده خداست. بعد از این‌ها اختیار دارد هر دعایى را بخواند».
[۲۵۸]- أخرجه البخاری فی: ۷۹ كتاب الاستئذان: ۳ باب السلام اسم من أسماء الله تعالى.