باب ۵۴: ایمان درست و اخلاص در آن
۷۸- حدیث: «عَبْدِاللهِ بْنِ مَسْعُودٍس، قَالَ: لَمّا نَزَلَتْ ﴿الَّذينَ آمَنُوا وَلَمْ يَلْبِسوا إِيمانَهُمْ بِظُلْمٍ﴾ شَقَّ ذَلِكَ عَلى الْمُسْلِمینَ؛ فَقالُوا: یَا رَسُولَ اللهِ أَیُّنا لاَ یَظْلِمُ نَفْسَهُ قَالَ: لَیْسَ ذَلِكَ، إِنَّما هُوَ الشِّرْكُ؛ أَلَمْ تَسْمَعُوا ما قَالَ لُقْمَانُ لاِبْنِهِ وَهوَ یَعِظهُ﴿يا بُنَيَّ لا تُشْرِكُ بِاللهِ إِنَّ الشِّرْكَ لَظُلْمٌ عَظِيمٌ﴾» [۸۴].
یعنی: «عبدالله بن مسعود گوید: هنگامى که این آیه نازل شد (کسانى که ایمان آورده‌اند و ایمان خود را با ظلم (شرک) آلوده نکرده‌اند، آنان در امان خدا قرار دارند و از جانب خدا هدایت یافته‌اند)، مسلمانان ترسیدند و ناراحت شدند گفتند: اى رسول خدا! هیچ‌یک از ما نیست که به خود ظلم نکرده و دچار گناه نشده باشد. پیغمبر جفرمود: منظور از ظلم گناه نیست، بلکه منظور شرک است، مگر نشنیده‌اید وقتى که لقمان پسرش را پند مى‌داد به او چه گفت؟ گفت: اى پسرم! شریک براى خدا قرار مده به حقیقت شرک ظلمى است بس بزرگ».
[۸۴]- أخرجه البخاری فی: ۶۰ كتاب الأنبیاء: ۱ باب قول الله تعالى ﴿وَلَقَدۡ ءَاتَيۡنَا لُقۡمَٰنَ ٱلۡحِكۡمَةَ﴾[لقمان: ۱۲].