باب ۲۷: مستحب بودن طول دادن به قرائت قرآن در نماز شب
۴۴۱- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍس، قَالَ: صَلَّیْتُ مَعَ النَّبِیِّ جلَیْلَةً فَلَمْ یَزَلْ قَائمًا حَتَّى هَمَمْتُ بِأَمْرِ سَوْءٍ؛ قِیلَ لَهُ: وَمَا هَمَمْتَ قَالَ: هَمَمْت أَنْ أَقْعُدَ وَأَذَرَ النَّبِیَّ ج» [۴۸۰].
یعنی: «عبدالله بن مسعود گوید: شبى با پیغمبر جنماز شب را خواندم، پیغمبر جبه قیام و قرائت قرآن ادامه داد (و من هم خسته شدم) تا جایى که خواستم کار بدى را انجام دهم، از ابن مسعود پرسیده شد: مى‌خواستى چه کارى بکنى؟ گفت: خواستم بنشینم و پیغمبر جرا تنها بگذارم».
[۴۸۰]- أخرجه البخاری فی: ۱۹ كتاب التهجد: ۹ باب طول القیام فی صلاة اللیل.