باب ۳۵: قرائت در نماز صبح و مغرب
۲۶۲- حدیث: « أَبِی بَرْزَةَ، قَالَ: كَانَ النَّبِیُّ جیُصَلِّی الصُّبْحَ وَأَحَدُنَا یَعْرِفُ جَلِیسَهُ وَیَقْرأُ فِیهَا مَا بَیْنَ السِّتِّینَ إِلَى الْمِائَةِ، وَیُصَلِّی الظُّهْرَ إِذَا زَالَتِ الشَّمْسُ، وَالْعَصْرَ وَأَحَدُنَا یَذْهَبُ إِلَى أَقْصَى الْمَدِینَةِ ثُمَّ یَرْجِعُ وَالشَّمْسُ حَیَّةٌ وَلاَ یُبَالِی بِتَأْخِیرِ الْعِشَاءِ إِلَى ثُلُثِ اللَّیْلِ» [۲۹۵].
یعنی: «ابو برزه گوید: پیغمبر جنماز صبح را در حالى مى‌خواند که هریک از ما. نفر بغل دست خود را مى‌شناخت، و از شصت تا صد آیه را در نماز صبح مى‌خواند، و نماز ظهر را به هنگام زوال خورشید (از نصف النّهار) مى‌خواند. و نماز عصر را وقتى مى‌خواند که یک نفر از ما به آخر شهر مدینه مى‌رفت و بر مى‌گشت امّا هنوز خورشید باقى بود (یعنى فاصله زمانى بین نماز عصر و مغرب به اندازه‌اى بود که یک نفر مى‌توانست پیاده به آخر شهر برود و برگردد، امّا هنوز خورشید غروب ننماید) ولى تأخیر نماز عشاء تا گذشتن یک سوم از شب براى پیغمبر جمهم نبود»، (یعنى هرکس نماز عشاء را از اوّل وقت آن تا سپرى شدن یک سوم شب بخواند از ثواب وفضیلت کامل آن بهره‌مند مى‌باشد، امّا تأخیر آن از ثلث شب به بعد، آن ثواب را ندارد).
۲۶۳- حدیث: «أُمِّ الْفَضْلِ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ، أَنَّهُ قَالَ: إِنَّ أُمَّ الْفَضْلِ سَمِعَتْهُ وَهُوَ یَقْرَأُ ﴿وَٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا١﴾فَقَالَتْ: یَا بُنَیَّ وَاللهِ لَقَدْ ذَكَّرْتَنِی بِقِرَاءَتِكَ هذِهِ السُّورَةَ، إِنَّهَا لآخِرُ مَا سَمِعْتُ مِنْ رَسُولِ اللهِ جیَقْرَأُ بِهَا فِی الْمَغْرِبِ» [۲۹۶].
یعنی: «ابن عباس گوید: امّ الفضل شنید که من سوره ﴿وَٱلۡمُرۡسَلَٰتِ عُرۡفٗا١﴾ را (در نماز مغرب) مى‌خوانم امّ الفضل گفت: اى پسر عزیزم! به خدا سوگند با خواندن این سوره به یادم انداختى این آخرین سوره‌اى بود که از پیغمبر جشنیدم آن را در نماز مغرب مى‌خواند».
۲۶۴- حدیث: «جُبَیْرِ بْنِ مُطْعِمٍ قَالَ: سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ جیَقْرَأُ فِی الْمَغْرِبِ بِالطورِ» [۲۹۷].
یعنی: «جبیر بن مطعم گوید: «شنیدم که پیغمبر سوره طور را در نماز مغرب مى‌خواند».
[۲۹۵]- أخرجه البخاری فی: ۹ كتاب مواقیت الصلاة: ۱۱ باب وقت الظهر عند الزوال. [۲۹۶]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۹۸ باب القراءة فی المغرب. [۲۹۷]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۹۹ باب الجهر فی المغرب.