باب ۲۳: خواندن نماز میت بر قبر
۵۵۹- حدیث: «ابْنِ عَبَّاسٍ عَنْ سُلَیْمَانَ الشَّیْبَانِیِّ قَالَ: سَمِعْتُ الشَّعْبِیَّ، قَالَ: أَخْبَرَنِی مَنْ مَرَّ مَعَ النَّبِیِّ جعَلَى قَبْرٍ مَنْبُوذٍ فَأَمَّهُمْ وَصَفُّوا عَلَیْهِ فَقُلْتَ یَا أَبَا عَمْرٍو: مَنْ حَدَّثَكَ فَقَالَ: ابْنُ عَبَّاسٍ» [۶۱۲].
یعنی: «سلیمان شیبانى گوید: از شعبى شنیدم که گفت: کسى که همراه پیغمبرجبود به من خبر داد که با پیغمبر جاز کنار قبرى گذشتیم که از سایر قبرها جدا شده بود، پیغمبر جاصحاب را به صف کشید و نماز میت را به امامت بر آن قبر خواند. سلیمان گوید: به شعبى گفتم: اى ابا عمرو! چه کسى این حدیث را برایت نقل کرده است؟ گفت: ابن عباس».
۵۶۰- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، أَنَّ أَسْوَدَ، رَجُلاً أَوِ امْرَأَةً، كَانَ یَقُمُّ الْمَسْجِدَ، فَمَاتَ، وَلَمْ یَعْلَمِ النَّبِیُّ جبِمَوْتِهِ، فَذَكَرَهُ ذَاتَ یَوْمٍ، فَقَالَ: مَا فَعَلَ ذَلِكَ الإِنْسَانُ قَالُوا: مَاتَ یَا رَسُولَ اللهِ قَالَ: أَفَلاَ آذَنْتُمُونِی فَقَالُوا: إِنَّهُ كَانَ كَذَا وَكَذَا، قِصَّتَهُ؛ قَالَ: فَحَقَرُوا شَأْنَهُ قَالَ: فَدُلُّونِی عَلَى قَبْرِهِ فَأَتَى قَبْرَهُ فَصَلَّى عَلَیْهِ» [۶۱۳].
یعنی: «ابوهریره گوید: مرد یا زن سیاهى که مسـجد را تمـیز و جارو مى‌کرد، فوت کرد، و پیغمبر جاز مرگش اطلاع نداشت، روزى پیغمبر جبه یادش افتاد فرمود: این شخص کجا رفته است؟ گفتند: اى رسول خدا! مرده است، فرمود: چرا به من خبر ندادید؟! جریان فوتش را براى پیغمبر جبیان کردند، پیغمبر جفرمود: اورا دست‌کم و بى‌ارزش گرفته‌اند، پس فرمود: قبرش را به من نشان دهید، بر سر قبرش آمد و بر آن نماز خواند».
«یقم: جارو مى‌کرد».
[۶۱۲]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۱۶۱ باب وضوء الصبیان ومتى یجب علیهم الغسل والطهور وحضورهم الجماعة. [۶۱۳]- أخرجه البخاری فی: ۲۳ كتاب الجنائز: ۶۷ باب الصلاة على القبر بعد ما یدفن.