باب ۳۷: مباح بودن گرفتن صدقه براى کسى که تقاضاى آن را نکرده است و حرص گرفتن آنرا ندارد
۶۱۹- حدیث: «عُمَرَ، قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللهِ جیُعْطِینِی الْعَطَاءَ فَأَقُولُ: أَعْطِهِ مَنْ هُوَ أَفْقَرُ إِلَیْهِ مِنِّی، فَقَالَ: خُذْهُ، إِذَا جَاءَكَ مِنْ هذَا الْمَالِ شَیْءٌ وَأَنْتَ غَیْرُ مُشْرِفٍ وَلاَ سَائِلٍ فَخُذْهُ، وَمَا لاَ، فَلاَ تُتْبِعْهُ نَفْسَكَ» [۶۷۵].
یعنی: «عمر گوید: پیغمبر جاز بیت المال به من کمک کرد، به او گفتم: آن را به کسى که از من محتاج‌تر است بده، فرمود: هرگاه بدون انتظار و درخواست، چیزى را از بیت المال به تو دادند آن را بپذیر، والّا چشم طمع بدان مبند و آن را دنبال مکن».
[۶۷۵]- أخرجه البخاری فی: ۲۴ كتاب الزكاة: ۵۱ باب من أعطاه الله شیئًا من غیر مسألة ولا إشراف نفس.