باب ۳۱: بهترین صدقه، صدقه کسى است که سالم و تندرست است و دلبستگى فراوانى به دنیا دارد
۶۱۱- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى النَّبِیِّ ج، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللهِ أَیُّ الصَّدَقَةِ أَعْظَمُ أَجْرًا قَالَ: أَنْ تَصَدَّقَ وَأَنْتَ صَحِیحٌ شَحِیحٌ تَخْشَى الْفَقْرَ وَتَأْمُلُ الْغِنَى، وَلاَ تُمْهِلُ حَتَّى إِذَا بَلَغْتِ الحُلْقُومَ، قُلْتَ لِفُلاَنٍ كَذَا، وَلِفُلاَنٍ كَذَا، وَقَد كَانَ لِفُلاَنٍ» [۶۶۷].
یعنی: «ابو هریره گوید: مردى به نزد پیغمبر جآمد و گفت: اى رسول خدا! کدام صدقه از همه صدقه‌ها اجرش فراوان‌تر است؟ پیغمبر جفرمود: صدقه‌اى از همه صدقه‌ها ثوابش بیشتر است که در حال تندرستى و دلبستگى به دنیا و حرص بر آن انجام گیرد که در این حالت بیم فقر و تنگدستى و امید به غنى و ثروت در دل موج مى‌زند، نه اینکه آن را به تأخیر اندازى تا وقتى که مرگ نزدیک مى‌شود و جان به لب مى‌رسد آنوقت بگویى این را به فلان و آن را به فلان بدهید و فلان کس فلان حقى را پیش من دارد». (یعنى بخشیدن مال در حال صحت بدن و عشق و علاقه به دنیا نشانه خلوص نیت و ایمان قوى است و هر احسانى از روى اخلاص و ایمان باشد بیشترین اجر را دارد).
[۶۶۷]- أخرجه البخاری فی: ۲۴ كتاب الزكاة: ۱۱ باب أی الصدقة أفضل.