باب ۳۴: مسکین و مستحق کسى است که ثروتى ندارد و مردم هم از اوضاع او اطلاع ندارند تا به او کمک کنند
۶۱۶- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، أَنَّ رَسُولَ اللهِ ج، قَالَ: لَیْسَ الْمِسْكِینُ الَّذِی یَطُوفُ عَلَى النَّاسِ، تَرُدُّهُ اللقْمَةُ وَاللُّقْمَتَانِ، وَالتَّمْرَةُ وَالتَّمْرَتَانِ، وَلكِنِ الْمِسْكِینُ لاَ یَجِدُ غِنًى یُغْنِیهِ، وَلاَ یُفْطَنُ بِهِ فَیُتَصَدَّقُ عَلَیْهِ، وَلاَ یَقُومُ فَیَسْأَلُ النَّاسَ» [۶۷۲].
یعنی: «ابوهریره گوید: پیغمبر جفرمود: مسکین و فقیر کسى نیست که در بین مردم مى‌گردد و گدایى مى‌کند و چند لقمه غذا و یا چند دانه خرما را مى‌گیرد و مى‌رود، بلکه فقیر و مسکین کسى است که محتاج است و چیزى ندارد تا احتیاجش را رفع نماید، و مردم هم از اوضاع او اطلاعى ندارند، تا به او کمک کنند، و خود هم حاضر نیست دست توقع پیش دیگران دراز کند».
[۶۷۲]- أخرجه البخاری فی: ۲۴ كتاب الزكاة: ۳۵ باب قول الله تعالى (لا یسألون الناس إلحافَا).