باب ۴۷: ثواب کسى که قرآن مى‌خواند و آنرا به دیگران تعلیم مى‌دهد و ثواب کسى که داراى حکمت و دانش دینى مانند فقه و علوم دینى و غیره مى‌باشد و خود به آن عمل مى‌کند و آنرا به دیگران نیز مى‌آموزد
۴۶۶- حدیث: «ابْنِ عُمَرَ، عَنِ النَّبِیِّ جقَالَ: لاَ حَسَدَ إِلاَّ فِی اثْنَتَیْنِ: رَجُلٌ آتَاهُ اللهُ الْقُرْانَ فَهُوَ یَتْلوهُ آنَاءَ اللَّیْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ، وَرَجُلٌ آتَاهُ اللهُ مَالاً فَهُوَ یُنْفِقُهُ آنَاءَ اللَّیْلِ وَآنَاءَ النَّهَارِ» [۵۰۹].
یعنی: «ابن عمر گوید: پیغمبر جفرمود: حسادت بردن تنها به دو کس جایز است:
اوّل: حسادت بردن به کسى که خداوند علم و فهم قرآن را به او عطا نموده است و او هم در اثناى شب و روز مشغول خواندن آن است.
دوم: حسادت بردن بر کسى که خداوند ثروت و مالى به او بخشیده است و او هم شب و روز این ثروت را در راه خدا خرج مى‌نماید».
۴۶۷- حدیث: «عَبْدِ اللهِ بْنِ مَسْعُودٍ، قَالَ: قَالَ النَّبِیُّ ج: لاَ حَسَدَ إِلاَّ فِی اثْنَتَیْنِ: رَجُلٌ آتَاهُ اللهُ مَالاً فَسُلِّطَ عَلَى هَلَكَتِهِ فِی الْحَقِّ، وَرَجُلٌ آتَاهُ اللهُ الْحِكْمَةَ فَهُوَ یَقْضِی بِهَا وَیُعَلِّمُهَا» [۵۱۰].
یعنی: «عبدالله بن مسعود گوید: پیغمبر جفرمود: حسادت بردن تنها به دو کس جایز است:
اوّل: کسى است که خداوند مالى فراوان را به او بخشیده است و او را نیز مسلط ساخته تا این مال را در راه حق صرف کند.
دومى: کسى است که خداوند علم و حکمت به او بخشیده است و او هم به حکمت و دانش خود عمل مى‌کند و آن را به دیگران نیز یاد مى‌دهد».
[۵۰۹]- أخرجه البخاری فی: ۹۷ كتاب التوحید: ۴۵ باب قول النبی جرجل آتاه الله القرآن فهو یقوم به. [۵۱۰]- أخرجه البخاری فی: ۳ كتاب العلم: ۱۵ باب الاغتباط فی العلم والحكمة.