باب ۹: جایز بودن حمل کردن بچه‌ها در نماز
۳۱۵- حدیث: «أَبِی قَتَادَةَ الأَنْصَارِیِّ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ جكَانَ یُصَلِّی وَهُوَ حَامِلٌ أُمَامَةَ بِنْتَ زَیْنَبَ بِنْتِ رَسُولِ اللهِ ج، وَلأَبِی الْعَاصِ بْنِ رَبِیعَةَ بْنِ عَبْدِ شَمْسٍ، فَإِذَا سَجَدَ وَضَعَهَا، وَإِذَا قَامَ حَمَلَهَا» [۳۵۰].
یعنی: «ابوقتاده انصارى گوید: پیغمبر جدر حالى که نماز مى‌خواند امامه را - نوه دخترى خود از زینب و ابوالعاص پسر ربیعه پسر عبد شمس- بر دوشش حمل مى‌کرد: وقتى که پیغمبر جبه سجده مى‌رفت آن را بر زمین مى‌نهاد، وقتى که بلند مى‌شد و مى‌ایستاد آن را برمى‌داشت».
[۳۵۰]- أخرجه البخاری فی: ۸ كتاب الصلاة: ۱۰۶ باب إذا حمل جاریة صغیرة على عنقه فی الصلاة.