باب ۸: درباره صبر بر مصیبت در اوّلین مرحله‌اى که نازل مى‌شود
۵۳۳- حدیث: «أَنَسِ بْنِ مَالِكٍس، قَالَ: مَرَّ النَّبِیُّ جبِامْرَأَةٍ تَبْكِی عِنْدَ قَبْرٍ فَقَالَ: اتَّقِی اللهَ وَاصْبِرِی قَالَتْ: إِلَیْكَ عَنِّی، فَإِنَّكَ لَمْ تُصَبْ بِمُصِیبَتِی وَلَمْ تَعْرِفْهُ فَقِیلَ لَهَا: إِنَّهُ النَّبِیُّ ج؛ فَأَتَتْ بَابَ النَّبِیِّ ج، فَلَمْ تَجِدْ عِنْدَهُ بَوَّابِینَ؛ فَقَالَتْ: لَمْ أَعْرِفْكَ فَقَالَ: إِنَّمَا الصَّبْرُ عِنْدَ الصَّدْمَةِ الأُولَى» [۵۸۱].
یعنی: «انس بن مالک گوید: پیغمبر جاز کنار زنى گذشت که بر قبرى نشسته بود و گریه مى‌کرد، پیغمبر جفرمود: از خوف خدا از گناه بپرهیز و صبر داشته باش، آن زن گفت: از من دور شو، شما به مصیبتى که من به آن دچار شده‌ام دچار نشده‌اید، آن زن پیغمبر جرا نمى‌شناخت، به او گفته شد که این رسول خدا است، آن زن براى عذرخواهى به جلو در منزل پیغمبر جآمد دید که دربانى در آنجا نیست تا او را باز دارد (وقتى که به خدمت پیغمبر جرسید به عنوان معذرت خواهى) گفت: شما را نشناختم، فرمود: صبر کامل و داراى اجر، آن است که انسان در ساعت اوّل نزول مصیب از خود نشان دهد».
[۵۸۱]- أخرجه البخاری فی: ۲۳ كتاب الجنائز: ۳۲ باب زیارة القبور.