باب ۲۰: مرده‌اى که به خیر یا به شر نامش را مى‌برند
۵۵۳- حدیث: « أَنَسِ بْنِ مَالِكٍس، قَالَ: مَرُّوا بِجَنَازَةٍ فَأَثْنَوْا عَلَیْهَا خَیْرًا، فَقَالَ النَّبِیُّج: وَجَبَتْ ثُمَّ مَرُّوا بِأُخْرى فَأَثْنَوْا عَلَیْهَا شَرًّا، فَقَالَ: وَجَبَتْ فَقَالَ عُمَرُ بْنُ الْخَطَّابِس، مَا وَجَبَتْ قَالَ: هذَا أَثْنَیْتُمْ عَلَیْهِ خَیْرًا فَوَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ، وَهذَا أَثْنَیْتُمْ عَلَیْهِ شَرًّا فَوَجَبَتْ لَهُ النَّارُ، أَنْتُمْ شُهَدَاءُ اللهِ فِی الأَرْضِ» [۶۰۶].
یعنی: «انس بن مالک گوید: عده‌اى از اصحاب با پیغمبر جبر یک جنازه‌اى رد شدند، اصحاب او را به نیکى نام بردند، پیغمبر جفرمود: واجب شد. سپس بر جنازه دیگرى گذشتند، اصحاب از آن به بدى یاد کردند، باز پیغمبر جفرمود: واجب شد. عمر بن خطاب پرسید: چه چیزى واجب شد؟ پیغمبر جفرمود: این یکى که از او به نیکى نام بردید بهشت برایش واجب شد، و این یکى که از او به بدى یاد کردید دوزخ برایش واجب گردید، چون شما گواهان خدا در زمین هستید».
[۶۰۶]- أخرجه البخاری فی: ۲۳ كتاب الجنائز: ۸۶ باب ثناء الناس على المیت.