باب ۴: حکم مذى
۱۷۵- حدیث: «عَلِیٍّ، قَالَ: كُنْتُ رَجُلاً مَذَّاءً فَاسْتَحْیَیْتُ أَنْ أَسْأَلَ رَسُولَ اللهِ جفَأَمَرْتُ الْمِقْدَادَ ابْنَ الأَسْوَدِ فَسَأَلَهُ؛ فَقَالَ: فِیهِ الْوُضُوءُ» [۲۰۱].
یعنی: «على گوید: من که مذى فـراوان داشـتم (مذى آبى است سفید رنگ، و چسبناک و رقیق که به هنگام شهوت و یا بدون شهوت بدون اختیار از مجراى ادرار زن یا مرد خارج مى‌شود ولى بیرون آمدن آن با تکان و فشار نیست) و شرم مى‌کردم که درباره آن از پیغمبر جسؤال کنم، موضوع را به مقداد بن اسود گفتم، او از پیغمبر سؤال کرد، پیغمبر جفرمود: این آب موجب باطل شدن وضو است»، (کسى که چنین آبى از او خارج شود، باید محل اصابت این آب را بشوید چون نجس است و واجب است تجدید وضو نماید، ولى موجب جنابت و غسل جنابت نمى‌باشد).
[۲۰۱]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۳۴ باب من لم یر الوضوء إلا من المخرجین.