باب ۴۸: جایزبودن جماعت در نماز سنّت و خواندن نماز بر حصیر و سجاده و جانمازى و پارچه و هرچیز دیگرى که پاک باشد
۳۸۶- حدیث: «مَیْمُونَةَ، قَالَتْ: كَانَ رَسُولُ اللهِ جیُصَلِّی وَأَنَا حِذَاءَهُ، وَأَنَا حَائِضٌ، وَرُبَّمَا أَصَابَنِی ثَوْبُهُ إِذَا سَجَد. قَالَتْ: وَكَانَ یُصَلِّی عَلَى الْخَمْرَةِ» [۴۲۳].
یعنی: «میمونه (همسر پیغمبر جگوید: پیغمبر جنماز را مى‌خواند، و من که در حالت حیض قرار داشتم در برابر او ایستاده بودم، هنگامى که سجده مى‌برد اکثر وقت لباس‌هایش به لباس‌هاى من مى‌خورد، میمونه گوید: پیغمبر جبر روى سجاده‌اى (که از برگ خرما ساخته شده بود) نماز مى‌خواند».
[۴۲۳]- أخرجه البخاری فی: ۸ كتاب الصلاة: ۱۹ باب إذا أصاب ثوب المصلّى امرأته إذا سجد.