فصل پنجم: درباره مساجد و جاهایى كه نماز در آن‌ها برگزار مى‌شود
۲۹۸- حدیث: «أَبِی ذَرٍّس، قَالَ: قُلْتُ یَا رَسُولَ اللهِ أیُّ مَسْجِدٍ وُضِعَ فِی الأَرْضِ أَوَّلُ قَالَ: الْمَسْجِدُ الْحَرَامُ قَالَ: قُلْتُ ثُمَّ أیُّ قَالَ: الْمَسْجِدُ الأَقْصى قُلْتُ: كَمْ كَانَ بَیْنَهُمًا قَالَ: أَرْبَعُونَ سَنَةً، ثُمَّ أَیْنَمَا أَدْرَكَتْكَ الصَّلاَةُ بَعْدُ، فَصَلِّ، فَإِنَّ الْفَضْلَ فِیهِ» [۳۳۲].
یعنی: «ابوذر گوید: از پیغمبر جسؤال کردم، گفتم: اى رسول خدا! کدام مسجد اوّل بار در زمین ساخته شده است؟ فرمود: مسجد الحرام (کعبه). ابوذر گوید: گفتم: پس از کعبه کدام مسجد پیش از سایر مسجدها ساخته شده است؟ فرمود: مسجد الأقصى (بیت المقدّس) گفتم: فاصله ساختن آن‌ها از هم چقدر بوده است؟ فرمود: چهل سال. هرگاه وقت نماز رسید (در هر جا که باشى) نماز را بخوان چون خیر و ثواب در این است»، (براى امّت پیغمبر جاین امتیاز وجود دارد که هرگاه وقت نماز رسید در هر جایى که باشند مى‌توانند نماز را بخوانند به جز جاهاى مشخصى که بدلایلى نهى شده در آن‌ها نماز خوانده شود، مانند: گورستانها و حمامها و... که نماز خواندن در این گونه جاها مکروه است).
۲۹۹- حدیث: «جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللهِ قَالَ: قَالَ رَسُولُ اللهِ ج: أُعْطِیتُ خَمْسًا لَمْ یُعْطَهُنَّ أَحَدٌ مِنَ الأَنْبِیَاءِ قَبْلِی: نُصِرْتُ بِالرُّعْبِ مَسِیرَةَ شَهْرٍ، وَجُعِلَتْ لِیَ الأَرْضُ مَسْجِدًا وَطَهُورًا، فَأَیُّمَا رَجُلٍ مِنْ أُمَّتِی أَدْرَكَتْهُ الصَّلاَةُ فَلْیُصَلِّ، وَأُحِلَّتْ لِیَ الْغَنَائِمُ، وَكَانَ النَبِیُّ جیُبْعَثُ إِلَى قَوْمِهِ خَاصَّةً وَبُعِثْتُ إِلَى النَّاس كَافَّةً، وَأُعْطِیتُ الشَّفَاعَةَ» [۳۳۳].
یعنی: «جابر بن عبدالله گوید: پیغمبر جفرمود: «پنج چیز از جانب خدا به من بخشیده شده که به هیچ‌یک از پیغمبران پیشین بخشیده نشده است»:
۱- خداوند با قرار دادن ترس در دل دشمنانم که به فاصله مسیر یک ماه از من دورند، مرا یارى داده است.
۲- زمین براى من (و امّتم) به عنوان مسجد و پاک‌کننده قرار داده شده است، پس هریک از امّت من که وقت نمازش رسید (هرجا که باشد) باید نماز را بخواند.
۳- غنیمت جنگى براى من حلال شده است.
۴- قبلاً هر پیغمبرى تنها به سوى قوم خود فرستاده مى‌شد، در حالى که من به سوى تمام انسان‌ها فرستاده شده‌ام.
۵- شفاعت (عظمى) به من بخشیده شده است».
۳۰۰- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، أَنَّ رَسُولَ اللهِ جقَالَ: بُعِثْتُ بِجَوَامِعِ الْكَلِمِ، وَنُصِرْتُ بِالرُّعْبِ، فَبَیْنَا أَنَا نَائِمٌ أُتِیتُ بِمَفَاتِیحِ خَزَائِنِ الأَرْضِ فَوُضِعَتْ فِی یَدِی. قَالَ أَبُو هُرَیْرَةَ: وَقَدْ ذَهَبَ رَسُولُ اللهِ جوَأَنْتُمْ تَنْتَثِلُونَهَا» [۳۳۴].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جفرمود: من با سخنان و کلمات جامع و قلیل اللّفظ و کثیرالمعنى فرستاده شده‌ام، با قرار دادن ترس در دل دشمنانم به من کمک شده است، هنگامى که خوابیده بودم کلید خزانه و گنجینه‌هاى زمین را برایم آوردند و آن‌ها را در دست‌هایم قرار دادند. ابو هریره گفت: پیغمبر جتشریف برد، و شما امروز مشغول استخراج این گنج‌ها مى‌باشید».
[۳۳۲]- أخرجه البخاری فی: ۶۰ كتاب الأنبیاء: ۱۰ باب حدثنا موسى بن إسماعیل. [۳۳۳]- أخرجه البخاری فی: ۸ كتاب الصلاة: ۵۶ باب قول النبی ججعلت لی الأرض مسجدًا وطهورًا. [۳۳۴]- أخرجه البخاری فی: ۵۶ كتاب الجهاد: ۱۲۲ باب قول النبی جنصرت بالرعب مسیرة شهر.