باب ۳۷: به ائمّه جماعت امر شده است که همیشه نماز را بطور خلاصه بخوانند
۲۶۷- حدیث: «أَبِی مَسْعُودٍ الأَنْصَارِیِّ، قَالَ: جَاءَ رَجُلٌ إِلَى رَسُولِ اللهِ ج، فَقَالَ: یَا رَسُولَ اللهِ إِنِّی وَاللهِ لأَتأَخَّرُ عَنْ صَلاَةِ الْغَدَاةِ مِنْ أَجْلِ فُلاَنٍ مِمَّا یُطِیلُ بِنَا فِیهَا قَالَ: فَمَا رَأَیْتُ النَّبِیَّ جقَطُّ أَشَدَّ غَضَبًا فِی مَوْعِظَةٍ مِنْهُ یَوْمَئِذٍ، ثُمَّ قَالَ: یأَیُّهَا النَّاسُ إِنَّ مِنْكُمْ مُنَفِّرِینَ؛ فَأَیُّكُمْ مَا صَلَّى بِالنَّاسِ فَلْیُوجِزْ، فَإِنَّ فِیهِمُ الْكَبِیرَ وَالضَّعِیفَ وَذَا الْحَاجَةِ» [۳۰۰].
یعنی: «ابو مسعود انصارى گوید: مردى به نزد پیغمبر جآمد، گفت: اى رسول خدا! من نماز صبح را به تأخیر مى‌اندازم چون فلانى که براى ما امامت مى‌کند به قرائتش طول مى‌دهد، ابو مسعود گوید: هیچگاه پیغمبر جرا ندیده بودم که تا این اندازه در موعظه‌اش عصبانى باشد، فرمود: اى مردم! بعضى از شما مردم را از دین به دور مى‌سازند، هریک از شما هر نمازى را که به امامت براى مردم مى‌خواند باید قرائت آن را کوتاه کند، چون در بین مردم افراى هستند که پیر و ضعیفند، و عدّه‌اى هستند کار و عجله دارند».
۲۶۸- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ، أَنَّ رَسُولَ اللهِ جقَالَ: إِذَا صَلَّى أَحَدُكُمْ لِلنَّاسِ فَلْیُخَفِّفْ، فَإِنَّ مِنْهُمُ الضَّعِیفَ وَالسَّقِیمَ وَالْكَبِیرَ؛ وَإِذَا صَلَّى أَحَدُكُمْ لِنَفْسِهِ فَلْیُطَوِّلْ مَا شَاءَ» [۳۰۱].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جفرمود: «هرگاه شما امامت نماز را انجام دادید قرائت را کوتاه کنید چون در بین مردم افراد ضعیف و مریض و پیر وجود دارد، و هر وقت به تنهایى نماز خواندید هر قدر که آرزو دارید به آن طول بدهید».
۲۶۹- حدیث: «أَنَسٍ، قَالَ: كَانَ النَّبِیُّ جیُوجِزُ الصَّلاَةَ وَیُكْمِلُهَا» [۳۰۲].
یعنی: «انس گوید: پیغمبر جنماز را طول نمى‌داد ولى آن را تکمیل مى‌خواند».
۲۷۰- حدیث: «أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، قَالَ: مَا صَلَّیْتُ وَرَاءَ إِمَامٍ قَطُّ أَخَفَّ صَلاَةً وَلاَ أَتَمَّ مِنَ النَّبِیِّ ج؛ وَإِنْ كَانَ لَیَسْمَعُ بُكَاءَ الصَّبِیِّ فیُخَفِّفُ مَخَافَةَ أَنْ تُفْتَنَ أُمُّهُ» [۳۰۳].
یعنی: «انس بن مالک گوید: پشت سر هیچ کسى نماز نخوانده‌ام که مانند نماز پیغمبر کوتاه و کامل باشد، هرگاه گریه بچه‌اى را مى‌شنید قرائت را کوتاه مى‌کرد تا مبادا مادرش در نماز دچار وسوسه و ناراحتى شود».
۲۷۱- حدیث: «أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ، أَنَّ النَّبِیَّ ج، قَالَ: إِنِّی لأَدْخُلُ فِی الصَّلاةِ وَأَنَا أُرِیدُ إِطَالَتَهَا فَأَسْمَعُ بُكَاءَ الصَّبِیِّ فَأَتَجَوَّزُ فِی صَلاَتِی مِمَّا أَعْلَمُ مِنْ شِدَّةِ وَجْدِ أُمِّهِ مِنْ بُكَائِهِ» [۳۰۴].
یعنی: «انس بن مالک گوید: پیغمبر جگفت: گاهى نماز را شروع مى‌کنم، مى‌خواهم به قرائت آن طول دهم امّا وقتى که صداى گریه بچه‌اى را مى‌شنوم قرائت را کوتاه مى‌کنم چون مى‌دانم مادرش از گریه او چقدر متأثر مى‌شود»، (و در نمازش دچار وسوسه و اضطراب خاطر مى‌گردد).
«أتجوّز: کوتاه و تخفیف مى‌دهم».
[۳۰۰]- أخرجه البخاری فی: ۹۳ كتاب الأحكام: ۱۳ باب هل یقضی الحاكم أو یفتی وهو غضبان. [۳۰۱]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۶۲ باب إذا صلى لنفسه فلیطول ما شاء. [۳۰۲]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۶۴ باب الإیجاز فی الصلاة وإكمالها. [۳۰۳]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۶۵ باب من أخف الصلاة عند بكاء الصبی. [۳۰۴]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۶۵ باب من أخف الصلاة عند بكاء الصبی.