باب ۱۳: احسان و بخشش اوّل باید در حق نفس خود و بعد از نفس در حق خانواده و بعد از خانواده در حق قوم و خویشاوندان انجام داده شود
۵۸۱- حدیث: «جَابِرٍ، قَالَ: بَلَغَ النَّبِیَّ جأَنَّ رَجُلاً مِنْ أَصْحَابِهِ أَعْتَقَ غُلاَمًا عنْ دُبُرٍ، لَمْ یَكُنْ لَهُ مَالٌ غَیْرَهُ، فَبَاعَهُ بِثَمَانِمِائَةِ دِرْهَمٍ، ثُمَّ أَرْسَلَ بِثَمَنِهِ إِلَیْهِ» [۶۳۵].
یعنی: «جابر گوید: به پیغمبر جخبر دادند که یکى از اصحاب به جز یک برده هیچ ثروت دیگرى ندارد و این برده را هم بعد از مرگ خود آزاد نموده است، پیغمبر که دید این صحابه هیچ ندارد، برده او را به هشتصد درهم فروخت و این هشتصد درهم را برایش فرستاد»، (و فرمود: اوّل خودت از آن استفاده کن و اگر بعد از نیاز خودت چیزى از آن باقى ماند آن را براى اهل و عیالت خرج کن و اگر بعد از رفع نیاز ایشان باز هم چیزى باقى ماند آن را به قوم و خویشاوندان خودت بده).
[۶۳۵]- أخرجه البخاری فی: ۹۳ كتاب الأحكام: ۳۲ باب بیع الإمام على الناس أموالهم وضیاعهم.