باب ۲۷: پاک شدن پوست مردار به وسیله دباغى
۲۰۵- حدیث: «ابْنِ عَبَّاسٍ، قَالَ: وَجَدَ النَّبِیُّ جشَاةً مَیِّتَةً أُعْطِیَتْهَا مَولاَةٌ لمَیْمُونَةَ مِنَ الصَّدَقَةِ، فَقَالَ النَّبِیُّ ج: هَلاَّ انْتَفَعْتُمْ بِجِلْدِهَا، قَالُوا: إِنَّهَا مَیْتَةٌ؛ قَالَ: إِنَّمَا حَرُمَ أَكْلُهَا» [۲۳۲].
یعنی: «ابن عباس گوید: پیغمبر جدید گوسفندى را که از صدقه بیت المال به کنیز میمونه (همسر خود) بخشیده شده بود مردار گشته است، فرمود: چرا از پوستش استفاده ننموده‌اید؟ گفتند: آخر این مردار شده است، پیغمبر جفرمود: تنها خوردن گوشتش حرام مى‌باشد». (دباغى پوست آن است که فضلات و چیزهایى که باعث فساد و پوسیدن و بو گرفتن پوست مى‌گردد، به وسیله دوا و وسایل گیاهى و غیر آن از بین برود، وقتى پوست حیوان دباغى شد پاک مى‌شود، و پوست تمام حیوانات اعم از آنهایی که گوشتشان حلال است یا حرام به جز پوست خوک و سگ به وسیله دباغى چه ظاهر و چه باطنش تمیز و پاک مى‌گردد و تر و خشک آن فرق ندارد) [۲۳۳].
[۲۳۲]- أخرجه البخاری فی: ۲۴ كتاب الزكاة: ۶۱ باب الصدقة على موالی أزواج النبی ج. [۲۳۳]- شرح نووى بر مسلم ، ج ۴، ص ۵۴.