باب ۲۱: طهارت گرفتن با آب در فضاى باز
۱۵۳- حدیث: «أَنَسٍ، قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللهِ جیَدْخُلُ الْخَلاَءَ فَأَحْمِلُ أَنَا وَغُلاَمٌ إِدَاوَةً مِنْ مَاءٍ وَعَنَزَةً؛ یَسْتَنْجِی بِالْمَاءِ» [۱۷۵].
یعنی: «انس گوید: پیغمبر جبراى قضاى حاجت به فضاى باز مى‌رفت و دور مى‌شد و از مردم پنهان مى‌گردید، من با یک غلام ظرف پر از آب را با عصایى که نوکش از آهن بود برایش مى‌بردیم، با آب طهارت مى‌کرد»، (هر وقت که مى‌خواست در فضاى بدون دیوار یا حائل دیگر نماز بخواند عصایش را بر زمین به صورت عمودى نصب مى‌کرد و نماز را رو به آن مى‌خواند).
«اداوة: ظرفى است کوچک که از پوست ساخته مى‌شود. عنزة: عصایى است که به یک سر آن آهن تیز کوتاه‌تر از نیزه وصل شده باشد».
۱۵۴- حدیث: «أَنسِ بْنِ مَالِكٍ، قَالَ: كَانَ النَّبِیُّ جإِذَا تَبَرَّزَ لِحَاجَتِهِ أَتَیْتُهُ بِمَاءٍ فَیَغْسِلُ بِهِ» [۱۷۶].
یعنی: «انس بن مالک گوید: هرگاه پیغمبر جبراى قضاى حاجت به صحرا مى‌رفت و دور مى‌شد آب برایش مى‌بردم و با آن طهارت مى‌کرد».
[۱۷۵]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۱۷ باب حمل العنزة مع الماء فی الاستنجاء. [۱۷۶]- أخرجه البخاری فی: ۴ كتاب الوضوء: ۵۶ باب ما جاء فی غسل البول.