ترجمه فارسی اللؤلؤ والمرجان فیما اتفق علیه الشیخان - جلد اول

فهرست کتاب

باب ۱: واجب بودن غسل جمعه بر هر مرد بالغى و بیان احادیثى که به این کار دستور مى‌دهند

باب ۱: واجب بودن غسل جمعه بر هر مرد بالغى و بیان احادیثى که به این کار دستور مى‌دهند

۴۸۷- حدیث: «أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ، عَنِ النَّبِیِّ جقَالَ: الْغُسْلُ یَوْمَ الْجُمُعَةِ وَاجِبٌ عَلَى كُلِّ مُحْتَلِمٍ» [۵۳۲].

یعنی: «ابو سعید خدرى گوید: پیغمبر جفرمود: غسل روز جمعه بر هر مرد بالغ و عاقلى واجب است».

۴۸۸- حدیث: «عَائِشَةَ زَوْجِ النَّبِیِّ ج، قَالَتْ: كَانَ النَّاسُ یَنْتَابُونَ یَوْمَ الْجُمُعَةِ مِنْ مَنَازِلِهِمْ وَالْعَوَالِی، فَیَأْتُونَ فِی الْغُبَارِ، یُصِیبُهُمُ الْغُبَارُ وَالْعَرَقُ، فَیَخْرُجُ مِنْهُمُ الْعَرَقَ فَأَتَى رَسُولَ اللهِ جإِنْسَانٌ مِنْهُمْ وَهُوَ عِنْدِی، فَقَالَ النَّبِیُّ ج: لَوْ أَنَّكُمْ تَطَهَّرْتُمْ لِیَوْمِكُمْ هذَا» [۵۳۳].

یعنی: «عایشه همسر پیغمبر جگوید: مردم روزهاى جمعه پشت سر هم از منازل خود و دهات اطراف مدینه با لباس و سر و صورت عرق کرده و غبارآلود به جمعه مى‌آمدند، و عرق از بدنشان جارى مى‌شد یکى از آنان به نزد پیغمبر جـ که در منزل من بودـ آمد، پیغمبر جفرمود: کاش شما براى چنین روزى خود را تمیز مى‌نمودید و غسل مى‌کردید».

۴۸۹- حدیث: «حدیث عَائِشَةَ، قَالَتْ: كَانَ النَّاسُ مَهَنَةَ أَنْفُسِهِمْ، وَكَانُوا إذَا رَاحُوا إِلَى الْجُمُعَةِ رَاحُوا فِی هَیْئَتِهِمْ، فَقِیلَ لَهُمْ لَوِ اغْتَسَلْتُمْ!» [۵۳۴].

یعنی: «عایشه گوید: مردم خدمه و کارگر خود بودند و خود کار مى‌کردند، و وقتى که به جمعه مى‌رفتند با همان هیئت و قیافه غبارآلود و عرق کرده مى‌رفتند، به ایشان گفته شد: چنانچه غسل کنید بهتر است»، (علماء درباره حکم غسل جمعه با هم اختلاف نظر دارند، جماعتى از سلف از بعضى اصحاب وجوب غسل جمعه را روایت کرده‌اند، اهل ظاهر هم با توجّه به حدیث ابو سعید خدرى به وجوب آن معتقد مى‌باشند، امّا جمهور علماء از سلف و خلف و علماى اقطار مسـلمین با توجّه به احادیث صحیح دیگر معتقدند غسل جمعه واجب نیست بلکه سنّت مؤکد مى‌باشد) [۵۳۵].

[۵۳۲]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۱۶۱ باب وضوء الصبیان ومتى یجب علیهم الغسل. [۵۳۳]- أخرجه البخاری فی: ۱۱ كتاب الجمعة: ۱۵ باب من أین تؤتى الجمعة. [۵۳۴]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الجمعة: ۱۶ باب وقت الجمعة إذا زالت الشمس. [۵۳۵]- شرح نووى بر مسلم، ج ۶، ص ۱۲۴.