باب ۱۷: درباره کسانى که در راه خدا بخشش مى‌کنند و کسانى که بخل مى‌ورزند
۵۹۱- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، أَنَّ النَّبِیَّ ج، قَالَ: مَا مِنْ یَوْمٍ یُصْبِحُ الْعِبَاد فِیهِ إِلاَّ مَلَكَانَ یَنْزِلاَنِ، فَیَقُولُ أَحَدُهُمَا: اللَّهُمَّ أَعْطِ مُنْفِقًا خَلَفًا؛ وَیَقُولُ الآخَرُ: اللَّهُمَّ أعْطِ مُمْسِكًا تَلَفًا» [۶۴۵].
یعنی: «ابو هریره گوید: پیغمبر جفرمود: هر روز صبح دو فرشته نازل مى‌شوند یکى از آنان مى‌گوید: خداوندا! به کسانى که در راه تو صدقه و احسان انجام مى‌دهند عوض و پاداش بده و جاى آن را برایشان پر کن، و دیگرى مى‌گوید: بر کسانى که از صدقه و احسان خوددارى مى‌کنند بلا و آفتى که مالشان را از بین مى‌برد نازل بفرما».
[۶۴۵]- أخرجه البخاری فی: ۲۴ كتاب الزكاة: ۲۷ باب قول الله تعالى ﴿فَأَمَّا مَنۡ أَعۡطَىٰ وَٱتَّقَىٰ٥ وَصَدَّقَ بِٱلۡحُسۡنَىٰ٦﴾.