باب ۳۸: رعایت اعتدال و حدّ وسط در ارکان نماز و طولانى نبودن و کامل بودن آن‌ها
۲۷۲- حدیث: «الْبَرَاءِ، قَالَ: كَانَ رُكُوعُ النَّبِیِّ جوَسُجُودُهُ، وَبَیْنَ السَّجْدَتَیْنِ، وَإِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ، مَا خَلاَ الْقِیَامَ وَالقُعُودَ، قَرِیبًا مِنَ السَّوَاءِ» [۳۰۵].
یعنی: «براء گوید: مدت زمان رکوع و سجود پیغمبر جو نشستن او در بین دو سجده و وقتى که سرش را از رکوع بلند مى‌کرد تقریباً همه به یک اندازه بودند به جز مدت زمانى که براى قرائت مى‌ایستاد و یا مدتى که براى تشهّد مى‌نشست». (که مدت زمان این دو رکن از سایر رکن‌ها بیشتر بود).
۲۷۳- حدیث: «أَنَسٍسقَالَ: إِنِّی لاَ آلُو أَنْ أُصَلِّی بِكُمْ كَمَا رَأَیْتُ النَّبِیَّ جیُصَلِّی بِنَا. قَالَ ثَابِتٌ (راوی هذَا الْحَدِیثِ) كَانَ أَنَسٌ یَصْنَعُ شَیْئًا لَمْ أَرَكُمْ تَصْنَعُونَهُ، كَانَ إِذَا رَفَعَ رَأْسَهُ مِنَ الرُّكُوعِ قَامَ حَتَّى یَقُولَ الْقَائِلُ قَدْ نَسِیَ؛ وَبَیْنَ السَّجْدَتَیْنِ، حَتَّى یَقولَ الْقَائِلُ قَدْ نَسِیَ» [۳۰۶].
یعنی: «انس گوید: من سعى مى‌کنم همانطور که پیغمبر جبراى ما امامت نماز را مى‌خواند براى شما امامت کنم. ثابت راوى این حدیث گوید: انس در امامت نماز، کارى مى‌کرد، که ندیده‌ام شما بکنید، هرگاه سرش را از رکوع بلند مى‌کرد به اندازه‌اى مى‌ایستاد که انسان مى‌گفت فراموش کرده که به سجده برود و در بین دو سجده به اندازه‌اى توقف مى‌نمود که انسان مى‌گفت: فراموش کرده که سجده دوم را به جاى آورد».
[۳۰۵]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۱۲۱ باب حدّ إتمام الركوع والاعتدال فیه والطمأنینة. [۳۰۶]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۱۴۰ باب المكث بین السجدتین.