باب ۴۲: دعایى که باید در رکوع گفته شود
۲۷۵- حدیث: «عَائِشَةَ، قَالَتْ: كَانَ النَّبِیُّ جیُكْثِرُ أَنْ یَقُولَ فِی رُكُوعِهِ وَسُجُودِهِ: سُبْحَانَكَ اللَّهُمَّ رَبَّنَا وَبِحَمْدِكَ، اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی یَتَأَوَلُ الْقُرْآنَ» [۳۰۸].
یعنی: «عایشه گوید: پیغمبر جبیشتر در رکوع و سجودش مى‌گفت: خداوندا! پاک و بى‌عیب هستى، پروردگارا! تو را ستایش مى‌نمایم، خداوندا! مرا ببخشاى»، پیغمبر جبا این ستایش و دعا دستور قرآن را اجرا مى‌نمود که مى‌فرماید: ﴿فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَٱسۡتَغۡفِرۡهُۚ﴾[النصر: ۳].
یعنی: «اى محمّد! تسبیح و تنزیه خدا را همراه ستایش او به جاى‌آور و از او طلب مغفرت کن».
[۳۰۸]- أخرجه البخاری فی: ۱۰ كتاب الأذان: ۱۳۹ باب التسبیح والدعاء فی السجود.