باب ۲۹: چه وقتى مردم براى برگزارى نماز بلند مى‌شوند؟
۳۵۲- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَ، قَالَ: أُقِیمَتِ الصَّلاَةُ وَعُدِّلَتِ الصُّفُوفُ قِیَامًا، فَخَرَجَ إِلَیْنَا رَسُول اللهِ ج، فَلَمَّا قَامَ فِی مُصَلاَّهُ ذَكَرَ أَنَّهُ جُنُبٌ؛ فَقَالَ لَنَا: مَكَانَكُمْ ثُمَّ رَجَعَ فاغْتَسَلَ، ثُمَّ خَرَجَ إِلَیْنَا وَرأْسُهُ یَقْطُرُ، فَكَبَّرَ، فَصَلَّیْنَا مَعَهُ» [۳۸۸].
یعنی: «ابو هریره گوید: اقامه نماز گفته شد و صف‌هاى نمازگزاران در حالى که ایستاده بودند میزان و هماهنگ شدند، آنگاه پیغمبر ج(از منزل خود) به سوى ما بیرون آمد. همین که در جایگاه نمازش ایستاد؛ بیادش آمد که جنابت دارد، به ما گفت شما در جاى خود باشید، فوراً به منزل برگشت و غسل کرد و مجدداً به سوى ما برگشت در حالى که قطره‌هاى آب از موهاى سرش مى‌چکید. الله اکبر نیت را گفت و نماز را با او خواندیم».
[۳۸۸]- أخرجه البخاری فی: ۵ كتاب الغسل: ۱۷ باب إذا ذكر فی المسجد أنه جنب یخرج كما هو ولا یتیمم.