باب ۴۲: عفت و عزت نفس، نشان دادن صبر و استقامت و خوددارى از توقع
۶۲۷- حدیث: «أَبِی سَعِیدٍ الْخدْرِیِّس، أَنَّ نَاسًا مِنَ الأَنْصَارِ، سَأَلُوا رَسُولَ اللهِ ج، فَأَعْطَاهُمْ، ثُمَّ سَأَلُوهُ فَأَعْطَاهُمْ، حَتَّى نَفِدَ مَا عِنْدَهُ، فَقَالَ: مَا یَكُونُ عِنْدِی مِنْ خَیْرٍ فَلَنْ أَدَّخِرَهُ عَنْكُم، وَمَنْ یَسْتَعْفِفْ یُعِفَّهُ اللهُ، وَمَنْ یَسْتَغْنِ یُغْنِهِ اللهُ، وَمَنْ یَتَصَبَّرْ یُصَبِّرْهُ اللهُ، وَمَا أُعْطِیَ أَحَدٌ عَطَاءً خَیْرًا وَأَوْسَعَ مِنَ الصَّبْرِ» [۶۸۳].
یعنی: «ابوسعید خدرىسگوید: عده‌اى از انصار، از پیغمبر جصدقه خواستند پیغمبر به آنان صدقه داد، مجدداً درخواست صدقه کردند و پیغمبر جبه آنان صدقه داد تا هرچه داشت تمام شد. آنگاه فرمود: من آنچه که دارم هرگز از شما دریغ نخواهم کرد. امّا کسى که عفت و عزت نفس نشان دهد و از حرص پرهیز کند خداوند او را محفوظ مى‌کند و به او عفت و عزت مى‌بخشد، و کسى که بخواهد خود را از دیگران بى‌نیاز کند خداوند او را بى‌نیاز مى‌نماید، و کسى که (با وجود ناراحتى شدید فقر) صبر و استقامت را بر خود تحمیل کند خداوند صبر و استقامت را به او مى‌بخشد، هدیه و نعمتى بهتر و باارزش‌تر از صبر به کسى داده نشده است».
[۶۸۳]- أخرجه البخاری فی: ۲۴ كتاب الزكاة: ۵۰ باب الاستعفاف عن المسئلة.