باب ۵۳: پیغمبر جهدیه را قبول مى‌کرد ولى صدقه و زکات را رد مى‌نمود
۶۵۰- حدیث: «أَبِی هُرَیْرَةَس، قَالَ: كَانَ رَسُولُ اللهِ ج، إِذَا أُتِیَ بِطَعَامٍ سَأَلَ عَنْهُ: أَهَدِیَّةٌ أَمْ صَدَقَةٌ فَإِنْ قِیلَ صَدَقَةٌ، قَالَ لأَصْحَابِهِ: كُلُوا، وَلَمْ یَأْكُلْ وَإِنْ قِیلَ هَدِیَّةٌ، ضَرَبَ بِیَدِهِ ج، فَأَكَلَ مَعَهُمْ» [۷۰۷].
یعنی: «ابوهریره گوید: وقتى طعامى را براى پیغمبر جمى‌آوردند، سؤال مى‌کرد، آیا هدیه است یا صدقه؟ اگر مى‌گفتند صدقه است به اصحابش مى‌گفت: شما بخورید ولى خودش از آن نمى‌خورد، اگر مى‌گفتند هدیه است، پیغمبر جبه سرعت دستش را آماده مى‌کرد و با اصحاب شروع به خوردن آن مى‌کرد».
«ضرب بیده: کنایه از آمادگى براى چیزى است».
[۷۰۷]- أخرجه البخاری فی: ۵۱ كتاب الهبة: ۷ باب قبول الهدیة.