باب ۲۱: حدیثى که مى‌فرماید مرده یا خودش راحت مى‌شود یا دیگران از دستش راحت مى‌شوند
۵۵۴- حدیث: «أَبِی قَتَادَةَ بْنِ رِبْعِیٍّ الأَنْصَارِیِّ أَنَّ رَسُولَ اللهِ جمُرَّ عَلَیْهِ بِجَنَازَةٍ فَقَالَ: مُسْتَرِیحٌ وَمُسْتَراحٌ مِنْهُ قَالُوا: یَا رَسُولَ اللهِ مَا الْمُسْتَرِیحُ وَالْمُسْتَرَاحُ مِنْهُ قَالَ: الْعَبْدُ الْمُؤمِنُ یَسْتَریحُ مِنْ نَصَبِ الدُّنْیَا وَأَذَاهَا إِلَى رَحْمَةِ اللهِ، وَالْعَبْدُ الْفَاجِرُ یَسْتَریحُ مِنْهُ الْعِبَادُ وَالْبِلاَدُ وَالشَّجَرُ وَالدَّوَابُّ» [۶۰۷].
یعنی: «ابوقتاده بن ربعى انصارى گوید: جنازه‌اى را از نزدیکى پیغمبر جتشییع نمودند، فرمود: یاخودش راحت شد یادیگران از دستش راحت شدند، گفتند: اى رسول خدا یعنى چه (یا خودش راحت شد یا دیگران از دستش راحت شدند؟)، فرمود: انسان مؤمن وقتى بمیرد از ناراحتى و گرفتارى نجات پیدا مى‌کند و به رحمت خدا شاد مى‌شود، و انسان فاسد و گناهکار، هم بندگان خدا و هم مملکت و درخت و حیوانات از شرش آسوده مى‌شوند».
[۶۰۷]- أخرجه البخاری فی: ۸۱ كتاب الرقاق: ۴۲ باب سكرات الموت.